Eλληνες και Γάλλοι κατά Μπολσεβίκων

Η Καθημερινή, 19.04.2014  ΜΑΡΙΑ ΤΟΠΑΛΗ

• 

Θάλαμος στρατιωτικού νοσοκομείου με τραυματίες πολέμου. Ορθιος στο βάθος, ένστολος, ο Νικόλαος Σμπαρούνης, ο οποίος υπηρέτησε με το Υγειονομικό Σώμα στο Μακεδονικό Μέτωπο (1918), στην Ουκρανία (1919) και στη Μικρά Ασία (1919-1922).

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΜΠΑΡΟΥΝΗΣ-ΤΡΙΚΟΡΦΟΣ
Ημερολόγιον της εις Ρωσσίαν εκστρατείας
Εισαγωγή, μεταγραφή κειμένου,
επιμέλεια: Ιωάννα Παπαθανασίου
εκδ. Βιβλιόραμα, σελ. 208

Τον Νοέμβριο του 1918 ο «Μεγάλος Πόλεμος», όπως αποκλήθηκε ο Πρώτος Παγκόσμιος, τελείωνε. Η ανθρωπότητα, η Ευρώπη ορισμένως, έμπαινε μόνον επιφανειακά σε έναν δρόμο ειρήνευσης, που επρόκειτο να αποδειχθεί λίαν απατηλός πριν συμπληρωθεί 20ετία. Η μικρή Ελλάδα, έχοντας βγει ενισχυμένη από τους Βαλκανικούς Πολέμους, ζούσε τη σύντομη φαντασίωση του μεγαλείου της, που θα κορυφωνόταν με τη Συνθήκη των Σεβρών το 1920 και θα συντριβόταν με τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922.

Δυσοίωνο προανάκρουσμα της τραγικής κατάληξης αποτελεί η σύντομη στρατιωτική περιπέτεια της ελληνικής εκστρατείας στη μεσημβρινή Ρωσία από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 1919. Κομμάτια αυτής της «ουκρανικής εκστρατείας», μιας μάλλον άγνωστης σελίδας της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αποτυπώνονται στην υπό συζήτηση έκδοση του ημερολογίου του στρατιωτικού γιατρού Νικόλαου Σμπαρούνη-Τρικόρφου (1888-1966). Φυλάσσεται στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), όπου κατατέθηκε μαζί με το υπόλοιπο προσωπικό αρχείο του Σμπαρούνη από τη Λευκή Μολφέση το 1996.

Οπως πληροφορούμαστε στην ουσιώδη εισαγωγή της Ιωάννας Παπαθανασίου, η Ελλάδα βρίσκεται να πολεμά τους Μπολσεβίκους στο πλευρό των Γάλλων, με έδρα των επιχειρήσεων την Οδησσό. Οπως υποστηρίζει η ιστορικός, η γαλλική εκστρατεία κατά των Μπολσεβίκων αποτέλεσε βέβαια μέρος μιας γενικευμένης «σταυροφορίας εναντίον των “κόκκινων”» στην οποία «έλαβαν συνολικά μέρος στρατιωτικά τμήματα από 15 χώρες», ανάμεσά τους οι Βρετανοί, οι Ιάπωνες, οι Αμερικανοί και οι Τούρκοι. Υπήρξε, μολαταύτα, «ιδιαίτερα φιλόδοξο εγχείρημα» των Γάλλων, μέσω του οποίου σχεδίαζαν «να εδραιωθούν στα μεγάλα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας και, στη συνέχεια, να διεισδύσουν στο εσωτερικό της Ουκρανίας με στόχο να καταλάβουν το λεκανοπέδιο του Ντονέτσκ, γνωστού για τα πλούσια κοιτάσματα άνθρακα».

Η εκστρατεία ήταν βραχύτατη, το τέλος άδοξο. Οι Μπολσεβίκοι, συνεπικουρούμενοι από τον ντόπιο πληθυσμό, απώθησαν επιτυχώς τους Γάλλους και τους Ελληνες, που αναγκάστηκαν σύντομα να εκκενώσουν την τελευταία ζώνη της άμυνάς τους στην Οδησσό και να υποχωρήσουν μέσω Ρουμανίας και Ευξείνου Πόντου προς την Κωνσταντινούπολη. Ο Σμπαρούνης-Τρίκορφος, γιατρός με καλή γνώση της γαλλικής και θητεία στους Βαλκανικούς Πολέμους, αναλαμβάνει τη διοίκηση στρατιωτικού νοσοκομείου στην Οδησσό. Το ημερολόγιο, που τηρεί από τη στιγμή του απόπλου από τη Θεσσαλονίκη (Ιανουάριος) μέχρι και μετά την ολοκλήρωση της υποχώρησης (Απρίλιος), αφηγείται με κοφτές, λακωνικές φράσεις την πορεία της εκστρατείας από την οπτική των μετόπισθεν, του στρατιωτικού νοσοκομείου, της μέριμνας για διακομιδή και φροντίδα ανθρώπων και υλικού κατά την υποχώρηση. Το συνοδεύουν πλούσια σε πληροφορίες παραρτήματα, που περιλαμβάνουν αποσπάσματα ημερησίων διατάξεων, επικήδειους, στατιστικές ασθενών, κατάλογο αποβιωσάντων αλλά και δρομολόγια εκδρομών και περιπάτων.

Λιτή διατύπωση

Παρά την πειθαρχημένη, λιτή διατύπωση των σκέψεών του, ο γιατρός από το Ευπάλιο της Δωρίδας μάς καθιστά κοινωνούς όχι μόνο της περιπέτειας του στρατιωτικού νοσοκομείου αλλά και της εν γένει ατμόσφαιρας, των συναισθημάτων και των ανθρώπινων στιγμών που δεν καταφέρνει η μοίρα του πολέμου να αναστείλει ολότελα. Τον βλέπουμε κατά την ημερομηνία εκκίνησης να απευθύνεται με ανυπόκριτο ενθουσιασμό και πατριωτική φιλοδοξία στο προσωπικό του στρατιωτικού νοσοκομείου (Παράρτημα Ι). Τα ιδανικά των φιλελευθέρων αξιωματικών με τους οποίους συνδέεται (διετέλεσε αργότερα δύο φορές υπουργός για σύντομα χρονικά διαστήματα) είναι και δικά του ιδανικά: «Η εκστρατεία αύτη μέλλει να αποτελέσει τιμητικήν σελίδα της μακράς και ενδόξου ιστορίας, συγχρόνως δε μέλλει να συντελέσει σπουδαίως εις την πραγματοποίησιν των εθνικών μας ιδεωδών».

Η εξέλιξη θα τον διαψεύσει. Το νοσοκομείο, που με τόσο κόπο θα ανασκουμπωθεί για να στήσει στην εντέλεια, θα χρειαστεί σχεδόν αμέσως να διαλυθεί και πάλι, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πολύτιμου υλικού θα εγκαταλειφθεί άδοξα κατά την υποχώρηση. Τον σοκάρει εμφανώς η λεηλασία εκ μέρους του όχλου που έχει ταχθεί με το μέρος των Μπολσεβίκων. Ντρέπεται που υποχωρεί με ασφάλεια πάνω σε καράβι ενώ ο στρατός αναγκάζεται να υποχωρήσει με τα πόδια, εκτεθειμένος σε δεινά και κακουχίες. Προστριβές με Ελληνες και Γάλλους αξιωματούχους τον φθείρουν. Στο ενδιάμεσο βρίσκεται υποχρεωμένος να εξηγήσει σε μια δεσποινίδα ότι δεν πρέπει να τρέφει ελπίδες για δημιουργία σχέσης μαζί του. Για μιαν άλλη όμως, αδελφή νοσοκόμα, γράφει «πολύ ενδιαφέρων τύπος», και μοιράζεται μαζί της όπερα και μακριούς περιπάτους. Πρόσωπα και στιγμές της Ομογένειας αποτυπώνονται μαζί με τους τίτλους των θεατρικών έργων και της όπερας που παρακολουθεί στην Οδησσό και στα μεγάλα λιμάνια της Ρουμανίας. Ονόματα αξιωματικών που αργότερα θα διαδραματίσουν ρόλο στην πολιτική σκηνή είναι παρόντα στις σημειώσεις του: Κονδύλης, Πλαστήρας, Νίδερ, Κουρτάκης, Οθωναίος, Παρασκευόπουλος, Κατεχάκης. Το ημερολόγιο κλείνει με την αναχώρηση του Σμπαρούνη-Τρικόρφου για τη Σμύρνη, όπου έμελλε να συνοδεύσει το Γ΄ Σώμα Στρατού μέχρι και τον Σαγγάριο (1922).

Διαβάστε ακόμα

– Διεύθυνσις Ιστορίας Στρατού (ΔΙΣ/ΓΕΣ), «Το ελληνικόν εκστρατευτικόν Σώμα εις μεσημβρινήν Ρωσίαν». Αθήναι, 1960.

– Αρχείο της Π. Σ. Δέλτα, Τόμος Δ΄, «Εκστρατεία στη Μεσημβρινή Ρωσία, 1919». Κείμενα των Ι. Δραγούμη, Κων. Μανέτα, Κων. Βλάχου, Ν. Γρηγοριάδη, επιμέλεια: Π. Α. Ζάννα, εκδ. Ερμής, Αθήνα, 1982.

–  Πέτρου Γ. Καρακασσώνη  (υποστράτηγου), «Ιστορία της εις Ουκρανίαν και Κριμαίαν υπερποντίου εκστρατείας τω 1919 μετά χαρτών», τύποις Α. Θ. Λαμπρόπουλου, εν Αθήναις 1935, ανατύπωση εκδ. Πελασγός, Αθήνα, 2000.

– *Χρήστος Καραγιάννης, «Η ιστορία ενός στρατιώτη (1918-1922), επιμ. Φ. Δ. Δρακονταειδής, εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 2013.

– Θανάσης Βαλτινός, «Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη Βιβλίο Δεύτερο, Βαλκανικοί-’22», εκδ. Εστία, Αθήνα, 2011.

 

Ματωμένες σελίδες…

Στις 21 Φεβρουαρίου 1916 αρχίζει η Μάχη του Βερντέν στη Γαλλία. Ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος γεμίζει με θλίψη την Ευρώπη. Ποταμοί αίματος. Η μάχη αυτή ήταν μια από τις κρισιμότερες μάχες του Πρώτου Παγκ. Πολέμου στο Δυτικό Μέτωπο. Aπό τις 21 Φεβρουαρίου έως τις 15 Δεκεμβρίου 1916, οι μάχες μαίνονταν στη λοφώδη έκταση βόρεια της πόλης Verdun-sur-Meuse στη βορειοανατολική Γαλλία. Η μάχη τελείωσε με γαλλική νίκη, δεδομένου ότι οι επιτιθέμενοι Γερμανοί απέτυχαν να καταλάβουν τη Verdun και ωθήθηκαν πίσω στις αρχικές γραμμές τους, στις όχθες του ποταμού Μόζα [Meuse]. Στο πεδίο της μάχης χάθηκαν χιλιάδες άνθρωποι. Ήταν μια από τις πλέον αιματηρές σελίδες του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και γενικότερα της ιστορίας της ανθρωπότητας. Συνολικά περίπου 40 εκατομμύρια βλήματα πυροβολικού ανταλλάχθηκαν και από τις δύο πλευρές κατά τη διάρκεια της μάχης.

 

Χριστούγεννα του 1914: Ενα εκατ. στρατιώτες έγραψαν Ιστορία με ανακωχή μιας μέρας

Γερμανοί, Βρετανοί και Γάλλοι αιφνιδίασαν τους στρατηγούς τους με μια μοναδική, μαζική και αυθόρμητη συμφιλίωση που κράτησε 24 ώρες στο φοβερό δυτικό μέτωπο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μια μοναδική στην παγκόσμια ιστορία αυθόρμητη συμφιλίωση μεταξύ αντιμαχόμενων στρατιωτικών μονάδων καταγράφηκε τα Χριστούγεννα του 1914, τέσσερις μήνες μετά την έναρξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου, στο φοβερό δυτικό μέτωπο. Χιλιάδες Γερμανοί, Βρετανοί και Γάλλοι στρατιώτες άφησαν τα όπλα, βγήκαν από τα χαρακώματα και προχώρησαν σε γιορταστική ανακωχή.

Στιγμιότυπο από την κινηματογραφική ταινία «Καλά Χριστούγεννα» του σκηνοθέτη Κριστιάν Καριόν, που προβλήθηκε στην Ελλάδα το 2005. Η ταινία έδειξε γλαφυρά πως οι άνθρωποι μπορούν να συμφιλιωθούν ακόμα κι όταν πολεμούν σε αντίπαλους στρατούς. Ηταν μια παράτολμη, σχεδόν απίστευτη μαζική εκδήλωση, που αιφνιδίασε τις στρατιωτικές διοικήσεις των εμπολέμων. Ξεκίνησε αυθόρμητα από ένα σημείο των γαλλοελβετικών συνόρων και απλώθηκε σε ολόκληρη τη γραμμή του μετώπου, μέχρι τις ακτές της Φλάνδρας.

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, γνωστός επίσης ως Μεγάλος Πόλεμος, διήρκεσε από τον Αύγουστο του 1914 μέχρι τις 11 Νοεμβρίου 1918. Αυτό το χρονικό διάστημα ήταν ικανό για να χαθούν 9 εκατομμύρια ζωές.

Ο χάρτης της Ευρώπης άλλαξε ριζικά και οδηγήθηκαν σε κατάρρευση τέσσερις αυτοκρατορίες: η Γερμανική, η Ρωσική, η Οθωμανική και η Αυστροουγγαρία.

Αντιμέτωπα βρέθηκαν τα στρατεύματα της Αντάντ (κυρίως Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία ως τις αρχές του 1918, Ηνωμένες Πολιτείες από το 1917) και των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία). Τη νίκη κατέκτησε η συμμαχία της Αντάντ στην οποία είχε προσχωρήσει και η Ελλάδα.

Ο Μεγάλος Πόλεμος ήταν ο σκληρότερος και φονικότερος απ όσους η ανθρωπότητα είχε ζήσει μέχρι τότε. Εκρυβε οδυνηρές εκπλήξεις ακόμα και γι αυτούς που ήταν ατσαλωμένοι στη φρίκη του πολέμου.

Για παράδειγμα, πριν από τη μάχη του Σομ στη βορειοδυτική Γαλλία οι αξιωματικοί βεβαίωναν τους μαχητές των αγγλικών μονάδων πως θα ήταν εξαιρετικά εύκολη η επιχείρηση. Η προέλαση θα έμοιαζε με περίπατο σε πάρκο και δεν θα χρειαζόταν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους.

Η μάχη ξεκίνησε την 1η Ιουλίου 1916. Μόνο την πρώτη μέρα της σύγκρουσης οι Βρετανοί, που πολεμούσαν υπό τις διαταγές του στρατηγού σερ Ντάγκλας Χέιγκ, είχαν 60.000 νεκρούς. Αφορμή για την έκρηξη του πολέμου αποτέλεσε η δολοφονία στο Σεράγεβο της Βοσνίας (τότε επαρχία της Αυστροουγγαρίας) του αρχιδούκα διαδόχου της Αυστρίας Φερδινάνδου και της συζύγου του Σοφίας.

Κύριο και αποφασιστικό θέατρο των συγκρούσεων αποτέλεσε το δυτικό μέτωπο. Εκεί τέθηκαν αντιμέτωπες οι δυνάμεις της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας με αυτές της Γαλλίας, της Βρετανίας, του Βελγίου και, αργότερα, των ΗΠΑ.

Οι δύο πλευρές έλπιζαν αρχικά σε μια ταχεία προέλαση. Τελικά το δυτικό μέτωπο χαρακτηρίστηκε από τις μακρές σειρές των οχυρωμάτων και τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών. Ο πόλεμος κινήσεων, που είχαν σχεδιάσει οι στρατηγοί κλεισμένοι στα ασφαλή γραφεία των επιτελείων τους, μετατράπηκε σε στατικό πόλεμο χαρακωμάτων.

ΕΝΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΑΝΑΨΕ ΤΟ «ΦΙΤΙΛΙ»
Βγήκαν από τα χαρακώματα, αντάλλαξαν ευχές και δώρα και έπαιξαν όλοι μαζί μπάλα

Το επεισόδιο των Χριστουγέννων του 1914 είναι γνωστό περισσότερο ως θρύλος. Ομως πρόκειται για μια πραγματική ιστορία.

Ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο οι στρατευμένοι της Γερμανίας, της Αυστροουγγαρίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας, που παραμέρισαν τις εντολές των στρατηγών. Βγήκαν από τα χαρακώματα, ευχήθηκαν «Καλά Χριστούγεννα», τραγούδησαν την «Αγια Νύχτα», έπαιξαν ποδόσφαιρο και αντάλλαξαν τα υποτυπώδη δώρα που θα μπορούσαν να έχουν επάνω τους, τσιγάρα, λίγο κρυμμένο κονιάκ και κουμπιά από τις χλαίνες τους.

Ηταν η πιο αυθόρμητη ανακωχή της παγκόσμιας ιστορίας. Ολα ξεκίνησαν πρόχειρα. Κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιο ήταν το σημείο του μετώπου απ όπου έγινε η αρχή. Γεγονός αποτελεί ότι επεκτάθηκε ταχύτατα, σχεδόν αστραπιαία.

Φαίνεται ότι την πρωτοβουλία πήρε ένας Γερμανός στρατιώτης, που εκτός από τη μητρική του γλώσσα, μιλούσε και αγγλικά. Πρόκειται για τον οπλίτη Μέκελ, όπως αφηγείται σε διασωθείσες επιστολές του ο συστρατιώτης του Κουρτ Τσέμις. Γράφει σχετικά: «Ο στρατιώτης Μέκελ από τον λόχο μου, που για πολλά χρόνια είχε ζήσει στη Βρετανία, φώναξε μιλώντας αγγλικά απευθυνόμενος στο απέναντι εχθρικό χαράκωμα. Γρήγορα άρχισε μια έντονη συζήτηση».

Οι στρατιώτες βγήκαν από τα χαρακώματα. Έσφιξαν τα χέρια και αλληλοευχήθηκαν «Χαρούμενα Χριστούγεννα». Ο καθένας μιλούσε στη γλώσσα του. Όμως εκείνη η ιδιόρρυθμη Βαβέλ δεν χώριζε τους λαούς. Τους ένωνε.

Ηταν παραμονή Χριστουγέννων. Αυτοί οι πρώτοι, η μαγιά της μεγάλης πρωτοβουλίας, συμφώνησαν την επομένη, που ήταν η μεγάλη μέρα της χριστιανοσύνης, να μη χρησιμοποιήσει κανείς το όπλο του. Να μην υπάρξει πυροβολισμός την ώρα που στο σπήλαιο της Βηθλεέμ αντηχεί το «Επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

Ο Κουρτ Τσέμις συνεχίζει την αφήγησή του: «Στο χαράκωμά μας είχαμε τοποθετήσει ήδη γιορταστικά δεντράκια και κεριά. Μετά την πετυχημένη συνάντησή μας με τους Άγγλους, βάλαμε ακόμα περισσότερα στολίδια. Οι Αγγλοι έδειχναν τη χαρά τους για τα φωταγωγημένα χαρακώματά μας. Φώναζαν, σφύριζαν και χειροκροτούσαν. Εγώ, όπως και οι περισσότεροι, όλη τη νύχτα την πέρασα ξάγρυπνος. Μπορεί να έκανε κρύο, αλλά ήταν υπέροχα». Ο Τσέμις επέζησε του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Έχασε τη ζωή του περί τα τέλη του Β Παγκοσμίου Πολέμου, αιχμάλωτος των συμμάχων.

Ήταν μια μικρή ειρήνη, καθώς ο Μεγάλος Πόλεμος μαίνονταν. Ορισμένοι από εκείνους που έχουν ασχοληθεί με το περιστατικό, υποστηρίζουν ότι η επικοινωνία μεταξύ των εμπολέμων διευκολύνθηκε επειδή πολλοί Γερμανοί είχαν εργαστεί προπολεμικά στη Βρετανία, σε πόλεις όπως το Λονδίνο, το Μπράιτον, το Μπλάκπουλ. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι οικογένειές τους βρίσκονταν ακόμα στο νησί.

Ανήμερα τα Χριστούγεννα οι Γερμανοί βγήκαν πρώτοι από τα χαρακώματα κι άρχισαν να κατευθύνονται προς το μέρος των Αγγλων, που τους αντέγραψαν αυθόρμητα. Χαιρετήθηκαν και άρχισαν να παίζουν ποδόσφαιρο. Μη φαντάζεστε τίποτε οργανωμένο. Μια αυτοσχέδια πάνινη μπάλα βρέθηκε και περίπου 50 άτομα άρχισαν να αλλάζουν πάσες ή μάλλον να κλωτσούν.

Το ποδόσφαιρο ήταν αναπόσπαστο τμήμα της χριστουγεννιάτικης γιορτής. Τη θέση της μπάλας είχαν πάρει αλλού ένα τενεκεδάκι, αλλού ένας κάλυκας, αλλού κάλτσες δεμένες στρογγυλά. Γίνεται λόγος και για έναν Βρετανό στρατιώτη, που αξιοποίησε εμπορικά την κατάσταση, όντας επιχειρηματικό πνεύμα.

Ως πολίτης ασκούσε το επάγγελμα του κουρέα. Έτσι, βλέποντας γύρω του τόσα ακούρευτα κεφάλια έστησε στην «ουδέτερη ζώνη» ένα μικρό κομμωτήριο εκ των ενόντων. Αδιαφορούσε για την εθνικότητα του πελάτη του. Απλώς χρέωνε δύο τσιγάρα το κάθε κούρεμα.

Παραφωνία σ’ όλο αυτό το τρελό πανηγύρι αποτέλεσαν ένας Βρετανός ταγματάρχης και ένας Αυστριακός δεκανέας. Ο Βρετανός ταγματάρχης παρατηρούσε τους στρατιώτες λέγοντας ότι «τον Γερμανό δεν πρέπει να τον κάνεις φίλο, αλλά να τον σκοτώνεις». Διέταζε μάταια τους πάντες να επιστρέψουν στις θέσεις μάχης. Το όνομά του δεν έγινε γνωστό.

Ο Αυστριακός δεκανέας τόνιζε πως «τέτοιες συνεννοήσεις θα έπρεπε να απαγορεύονται αυστηρά». Μερικά χρόνια αργότερα ο δεκανέας αυτός θα αποκτούσε τεράστια φήμη. Το όνομά του ήταν Αδόλφος Χίτλερ. Η ανακωχή των Χριστουγέννων του 1914 απλώθηκε σε όλο το μήκος των 800 χιλιομέτρων του δυτικού μετώπου. Υπολογίζεται ότι αγκάλιασε κάπου ένα εκατομμύριο φαντάρους.

«ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Η ταινία που ζωντάνεψε τη συμφιλίωση

Το περιστατικό των πολεμικών Χριστουγέννων του 1914 έγινε και κινηματογραφική ταινία, που προβλήθηκε στις αθηναϊκές αίθουσες το 2005. Εχει τον τίτλο «Καλά Χριστούγεννα» και σκηνοθετήθηκε από τον Κριστιάν Καριόν.

Η ταινία δείχνει πώς οι άνθρωποι μπορούν να συμφιλιωθούν ακόμα και όταν πολεμούν σε αντίπαλους στρατούς. Η πλοκή της υπόθεσης γίνεται ακόμα πιο συγκινητική επειδή στηρίζεται σε αληθινή ιστορία.

Ξαναζωντανεύει σκηνές από τα γαλλοελβετικά σύνορα, καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα του 1914. Τα στρατεύματα των αντιμαχομένων βρίσκονται καθηλωμένα στα χαρακώματά τους. Οι στρατιώτες είναι εγκλωβισμένοι στις λάσπες και νιώθουν απελπισία που οι οικογένειές τους είναι μακριά. Την παραμονή της γιορτής, με αφορμή τη μουσική που ακούγεται μέσα από κάποια χαρακώματα, οι εχθρικοί στρατοί έρχονται σε επαφή και αποφασίζουν την ανακωχή. Την επόμενη μέρα αρνούνται να πολεμήσουν προκαλώντας την οργή των διοικητών τους.

Πρωταγωνιστές: Ο Γκιγιόν Κανέ, η Ντιάν Κρούγκερ ο Ντάνιελ Μπρουλ και ο Γκάρι Λιούις.

«ΗΤΑΝ ΤΑ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ»

Ενας στρατιώτης από το Λίβερπουλ, ο Φράνσις Τόλιβερ, επιζήσας κι αυτός του πολέμου, μίλησε αργότερα για τα ομορφότερα Χριστούγεννα της ζωής του.

Η μαρτυρία του ήρθε να προστεθεί στις άλλες φίλων και εχθρών. Καθώς ήταν ξαπλωμένος στη βραχώδη και παγωμένη γη άκουσε από την αντικριστή γραμμή κάποια φωνή να τραγουδά. Ολοι οι στρατιώτες τέντωσαν αυτί για να ακούσουν. Για λίγο έπεσε σιωπή. Την παύση διέκοψε η φωνή ενός στρατευμένου από το Κεντ της Αγγλίας: «Ο Θεός να σας έχει καλά, κύριοι», ευχήθηκε στους απέναντι.

Το επόμενο τραγούδι, που ζέστανε την παγωμένη ατμόσφαιρα, ήταν αυτό που οι Γερμανοί ονομάζουν Stille Nacht, οι Εγγλέζοι Silent Night και οι Ελληνες Άγια Νύχτα. Τα πολεμικά τείχη είχαν πέσει για λίγες ώρες. Οι μάχες θα συνεχίζονταν σε λίγο το ίδιο αδυσώπητες και πολυαίμακτες.

Πολλοί από εκείνους που τραγούδησαν, δεν έμελλε να γυρίσουν στα σπίτια τους. Τη γέννηση του Θείου Βρέφους δεν έμελλε να γιορτάσουν επιστρέφοντας στην ειρηνική δημιουργική ζωή. Ο καταστροφικός πόλεμος τους αφάνισε.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ, ΕΘΝΟΣ, 23/12/2008