Μεξικανική Επανάσταση. Ο ληστής, ο «τίγρης» και οι κολασμένοι

• ΙΣΤΟΡΙΑ

• 100 χρόνια από τη «Revolucion Ιnterrumpida» στο Μεξικό

• ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ | Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Ο Εμιλιάνο Ζαπάτα

Εκατό χρόνια συμπληρώθηκαν από την έκρηξη της Μεξικανικής Επανάστασης- μιας «Revolucion Ιnterrumpida», επανάστασης που διακόπηκε στα μισά, χωρίς να εκπληρώσει τους πραγματικούς στόχους της, όπως εύστοχα την αποκάλεσε στο ομώνυμο βιβλίο του ο μεξικανός καθηγητής Ιστορίας Αντόλφο Τζίλι.

Οπως οι περισσότερες επαναστάσεις, έτσι και αυτή του Μεξικού ήταν μια επανάσταση «από τα κάτω»- από αυτούς που δεν είχαν τίποτε να χάσουν. Και δεν είχαν τίποτε να χάσουν, διότι στο Μεξικό του 1910- όπως σημειώνει ο Τζίλι- το 81% της γης ήταν ιδιοκτησία των μεγάλων γαιοκτημόνων-τσιφλικάδων, οι οποίοι μαζί με τα κτήματα διαφέντευαν τη μοίρα εκατομμυρίων ακτημόνων χωρικών, με την πλήρη ανοχή του ισόβιου «πρεζιντέντε» Πορφίριο Ντίαζ.

Η δυσαρέσκεια τμήματος της αστικής τάξης ενάντια στο καθεστώς αποτέλεσε βέβαια τη θρυαλλίδα όσων ακολούθησαν. Ο Φρανσίσκο Μαδέρο, γόνος πλούσιας οικογένειας γαιοκτημόνων, τόλμησε να βάλει υποψηφιότητα κόντρα στον Ντίαζ, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί και τελικά να βρει καταφύγιο στις ΗΠΑ, όπου με τα χρήματα της οικογένειάς του συνέστησε έναν μικρό μισθοφορικό στρατό για να επιχειρήσει την ένοπλη ανατροπή της κυβέρνησης. Η δύναμή του ήταν ισχνή, αλλά και το καθεστώς του 80χρονου πια Ντίαζ αποδείχθηκε ετοιμόρροπο: μέσα σε λίγους μήνες ο Ντίαζ παραιτήθηκε και ο Μαδέρο έγινε πρόεδρος ύστερα από κανονικές εκλογές τον Νοέμβριο του 1910.

• Ακτήμονες στα όπλα

Αυτή η μάχη όμως στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου: η αγροτική εξέγερση ήταν πλέον αναπόφευκτη. Και οι εμβληματικοί ήρωές της δεν άργησαν να εμφανιστούν: στο Βόρειο Μεξικό με τη μορφή του Φρανσίσκο «Πάντσο» Βίγια, ενός πρώην οδηγού κοπαδιών, λαθρέμπορου και ληστή, ο οποίος μπήκε επικεφαλής της εξέγερσης, και στον ακόμη φτωχότερο Νότο με τον Εμιλιάνο Ζαπάτα, έναν τοπικό ηγέτη ακτημόνων στην Πολιτεία Μορέλος.

Τον «μεστίζο» (μιγά) ορφανό Ζαπάτα τον είχαν εκλέξει οι συγχωριανοί του για να υπερασπίζει την κοινοτική γη, τα «εχίδος», από την αρπακτικότητα των τσιφλικάδων. Στις 29 Μαρτίου 1911 αυτός και οι άνδρες του επιτέθηκαν στο εργοστάσιο ζάχαρης του τσιφλικιού Τσιναμένα και «απαλλοτρίωσαν» σύγχρονο οπλισμό και άλογα. Μέσα σε λίγες εβδομάδες η φάλαγγα του Ζαπάτα διέθετε περισσότερους από 1.000 οπλισμένους άνδρες, τον «κορμό» του «Απελευθερωτικού Στρατού του Νότου». Υπό την ηγεσία του, οι ένοπλοι αγρότες άρχισαν να μοιράζουν τη γη. Η περιουσία όλων των εχθρών της Επανάστασης πρέπει να εθνικοποιηθεί, αυτό ήταν το πρόγραμμα του κινήματος του Ζαπάτα- και ας τον αποκαλούσαν οι αστικές εφημερίδες και οι τρομαγμένοι κάτοικοι των πόλεων «Αττίλα του Νότου». Στον Βορρά σχηματίστηκε η περίφημη «Μεραρχία του Βορρά» του Πάντσο Βίγια, που θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη δεύτερη και πιο κρίσιμη φάση της επανάστασης, μετά το 1914. Τέτοια ήταν η ανησυχία της άρχουσας τάξης, ώστε ο ανίκανος να καταστείλει την αγροτική εξέ γερση Μαδέρο σύντομα ανατράπηκε από έναν «πορφιρίστα» (οπαδό του Ντίαζ) στρατηγό του, τον Βικτοριάνο Χουέρτα. Ούτε αυτός όμως αποδείχθηκε ικανός να καταστείλει τους αποφασισμένους αγρότες: στις 22 Ιουνίου του 1914 η Μεραρχία του Βορρά τσάκισε τους «ομοσπονδιακούς» του Χουέρτα στη μάχη της Σακατέκας, στον δρόμο προς την πρωτεύουσα. Οι δυνάμεις του Ζαπάτα κινούνταν προς την ίδια κατεύθυνση από τον Νότο.

• Ο θρίαμβος και η πτώση

Το καθεστώς του Χουέρτα κατέρρευσε τον Αύγουστο. Και τον Δεκέμβριο, ενώ στην Ευρώπη μαινόταν ήδη το μακελειό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Μεραρχία του Βορρά και ο Απελευθερωτικός Στρατός του Νότου μπήκαν θριαμβευτικά στην Πόλη του Μεξικού και εγκατέστησαν μια νέα κυβέρνηση. Οι ηγέτες τους, ο Ζαπάτα και ο Βίγια, εισήλθαν στο Εθνικό Μέγαρο, την έδρα της εξουσίας των γαιοκτημόνων, και άπλωσαν τις λασπωμένες μπότες τους στα πανάκριβα έπιπλα.

Αλλά την εξουσία δεν την πήραν οι στρατοί του Βίγια και του Ζαπάτα, και οι χιλιάδες αγρότες και εργάτες που τους στελέχωσαν. Γιατί; Διότι, όπως λένε οι περισσότεροι ιστορικοί, ντόπιοι και ξένοι, δεν αρκεί να ρίξεις το προηγούμενο σάπιο καθεστώς: πρέπει να διαθέτεις και πολιτικό πρόγραμμα που να απαντά στις πραγματικές ανάγκες των πολιτών. Και κάτι τέτοιο ούτε διέθεταν ούτε και μπορούσαν να συλλάβουν οι νικητές αλλά στην πλειονότητά τους αγράμματοι, δεισιδαίμονες αγρότες. Ετσι οι «προοδευτικοί» αστοί, που ήξεραν ακριβώς τι έπρεπε να κάνουν, τελικά νίκησαν. Αυτοί θα χάραζαν το μέλλον του Μεξικού.

Χρειάστηκε βέβαια να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη των μεσαίων στρωμάτων και να εκτονώσουν την επαναστατικότητα του «σκληρού πυρήνα» των εξεγερμένων. Και το έκαναν, όπως συνήθως, με ωραία λόγια: το Σύνταγμα του 1917 ήταν ίσως το πιο προχωρημένο πολιτικό κείμενο της εποχής, αφού δεν προέβλεπε μόνο την αναδιανομή των λατιφουντίων αλλά και μια σειρά από πρωτοφανή εργατικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στον οργανωμένο συνδικαλισμό, τις συλλογικές συμβάσεις, το οκτάωρο, τις συντάξεις χηρείας και πολλά ακόμη… Το μόνο πρόβλημα ήταν πως όλα αυτά ήταν υποσχέσεις: μόλις οι αστοί ξαναπήραν τα γκέμια, το μεγαλύτερο μέρος των «δεσμεύσεών» τους παραπέμφθηκε στις ελληνικές καλένδες.

• Το όνειρο της Κομμούνας

Η επανάσταση φυσικά δεν εξαφανίστηκε εν μια νυκτί: από το 1914 ως το 1919 ο Πάντσο Βίγια και ο Ζαπάτα έδωσαν έναν απελπισμένο αγώνα ενάντια στις δυνάμεις των «Συνταγματικών», που πλέον είχαν την ανοιχτή στρατιωτική υποστήριξη των ανήσυχων ΗΠΑ. Στον Βορρά, ο «στριμωγμένος» από δύο πλευρές Βίγια ηττήθηκε το 1917 και κατέφυγε στον ανταρτοπόλεμο. Στον Νότο, και ιδιαίτερα στην Πολιτεία του, το Μορέλος, ο Ζαπάτα επιχείρησε το «άλμα στο αδύνατον»: συλλογική καλλιέργεια της γης, «εθνικοποίηση» και αυτοδιαχείριση των εργοστασίων ζάχαρης, οργανωμένες πολιτοφυλακές.

Αλλά το όνειρο της «Κομμούνας του Μορέλος» δεν μπορούσε να κρατήσει: ο Ζαπάτα, ο «τίγρης του Νότου», δολοφονήθηκε πισώπλατα το 1919. Τέσσερα χρόνια αργότερα τον «ακολούθησε» και ο Βίγια. Μαζί τους χάθηκε το όραμα ενός άλλου, λαοκρατικού Μεξικού. Και από την επανάσταση των κολασμένων απέμειναν μόνον οι σκιές και τα φαντάσματα του 1 εκατομμυρίου ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους. Το πνεύμα τους βέβαια επέζησε πολύ περισσότερο από τους ίδιους: ζει ακόμη στις καρδιές των αυτοχθόνων «Ζαπατίστας» της επαρχίας Τσιάπας και στο σύνθημά τους: Τierra y Libertad, Γη και Ελευθερία…

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=375699&ct=1&dt=31/12/2010#ixzz19xKLbiUg

 

Ο «κόκκινος Αβραάμ» της Φεντερασιόν

• ΙΣΤΟΡΙΑ

• 100 χρόνια από τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη

• Σύλληψη Μπεναρόγια

• ΒΑΣΙΑΣ ΤΣΟΚΟΠΟΥΛΟΣ | Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

 

Ο Αβραάμ Μπεναρόγια σε φωτογραφία του 1919.

O Αβραάμ Μπεναρόγια υπήρξε μία από τις πιο σημαντικές μορφές του ελληνικού σοσιαλιστικού κινήματος. Γεννημένος στο Βιδίνιο της Βουλγαρίας το 1887, βρέθηκε στην πολυεθνική Θεσσαλονίκη το 1908 και υπήρξε πρωτεργάτης στην ίδρυση και καθοδηγητής της πιο μαζικής πολιτικής οργάνωσης στη Μακεδονία, της Φεντερασιόν.

Ο Μπεναρόγια διαμορφώθηκε ιδεολογικά από την επαφή του με το βουλγαρικό σοσιαλιστικό κίνημα, αλλά ανέπτυξε τα οργανωτικά και ηγετικά του χαρακτηριστικά μέσα στην πολυπληθή ισραηλιτική κοινότητα της Θεσσαλονίκης. Το ιστορικό πλαίσιο ήταν η επανάσταση των Νεότουρκων και η προσωρινή τους υποστήριξη στο εργατικό κίνημα, το ξέσπασμα ενός πρωτόφαντου απεργιακού κύματος το 1908 σε όλη τη Μακεδονία, αλλά ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη, όπου η πλειονότητα του προλεταριάτου αποτελούνταν από ισραηλίτες εργάτες. Ο Μπεναρόγια ίδρυσε την ίδια χρονιά μια λέσχη με στόχο τη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών στους ισραηλιτικής εθνότητας εργάτες της Θεσσαλονίκης, τον Σεφαραδίτικο Κύκλο Σοσιαλιστικών Σπουδών. Σε λίγους μήνες η λέσχη συγκέντρωσε εκατοντάδες μέλη και τον Απρίλιο του 1909 μετατράπηκε σε πολιτική οργάνωση (με γραμματέα τον Μπεναρόγια) με το όνομα Εργατικός Σύνδεσμος Θεσσαλονίκης.

• Τέσσερα έθνη, ένας καθοδηγητής

Ο Μπεναρόγια υποστήριξε ότι οι σοσιαλιστικές οργανώσεις της πόλης πρέπει να αποκτήσουν ομοσπονδιακή μορφή με τη συμμετοχή όλων των εθνικών ομάδων. Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος ο Εργατικός Σύνδεσμος Θεσσαλονίκης (με ισραηλιτική βάση) μαζί με το Σοσιαλιστικό Κέντρο (με πλειοψηφία σλαβοφώνων) δημιούργησε την Εργατική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης- δηλαδή, όπως έμεινε γνωστή στη γλώσσα λαντίνο, τη Φεντερασιόν , στις 24 Ιουλίου 1909. Η οργάνωση αυτή, με γραμματέα τον Μπεναρόγια, σύντομα έγινε η πιο μαζική σε όλη τη Μακεδονία. Ηταν μια ομοσπονδία των τεσσάρων βασικών εθνικών ομάδων της περιοχής, δηλαδή των εβραίων, των ελλήνων, των σλαβοφώνων και των μουσουλμάνων, η οποία εξέδιδε τα κείμενά της στις τέσσερις γλώσσες και οργάνωσε, με κέντρο τη Θεσσαλονίκη, την εργατική αντίσταση στη νομοθεσία των Νεότουρκων.

Το 1911 η Φεντερασιόν ανέλαβε τη διοργάνωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη και έπειτα από επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων συνελήφθησαν οι πρωτεργάτες.

Ο Μπεναρόγια διώχτηκε από το καθεστώς των Νεότουρκων και το 1911 βρέθηκε στην Αθήνα, όπου ήρθε σε επαφή με τις τοπικές σοσιαλιστικές κινήσεις του Ν. Γιαννιού και του Πλάτωνα Δρακούλη.

Στην υπηρεσία των εργατών

Μια πτυχή της πολύπλευρης προσωπικότητας του Αβραάμ Μπεναρόγια ήταν ότι υπήρξε επίσης και ξεχωριστό συνδικαλιστικό στέλεχος. Το αρχικό του επάγγελμα ήταν δάσκαλος. Η μόρφωσή του έφτανε ως το σημείο να μιλάει έξι γλώσσες. Για να έχει όμως καλύτερα αποτελέσματα στη συνδικαλιστική του δράση του δεν δίστασε να εργαστεί ως καπνεργάτης και στη συνέχεια ως τυπογράφος. Με την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη μεγάλη ήταν η συμβολή του στην υπέρβαση του συντεχνιακού χαρακτήρα των εργατικών οργανώσεων προς όφελος της σύγχρονης διεπαγγελματικής οργάνωσης των σωματείων. Επαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ίδρυση του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.

Η προσάρτηση της Μακεδονίας στο ελληνικό κράτος έστρεψε τη δράση του Μπεναρόγια προς την προσπάθεια της ενσωμάτωσης της Φεντερασιόν στο ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα, πράγμα που επιτεύχθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία. Επειτα από μια συνάντηση με τον Βενιζέλο, άνοιξε ο δρόμος για την ίδρυση της ΓΣΕΕ το 1917 και του ΣΕΚΕ έναν χρόνο αργότερα. Και στις δύο διαδικασίες ο Μπεναρόγια είχε ουσιαστική συμβολή. Δραστηριοποιήθηκε στο ΣΕΚΕ, μετέπειτα ΚΚΕ, έλαβε μέρος στη συζήτηση και υποστήριξε την είσοδο του κόμματος στην Κομμουνιστική Διεθνή με την αποδοχή των 21 όρων το 1921. Συμμετείχε στη δράση του κόμματος ως το 1924, οπότε και διαγράφηκε. Εκτοτε ακολούθησε ανεξάρτητη πορεία, στο πλαίσιο του σοσιαλιστικού κινήματος πάντοτε, και μέσα στην ισραηλιτική κοινότητα της Θεσσαλονίκης, ως οργανωτής πολιτικών ομάδων και εκδότης περιοδικών/εφημερίδων.

• Το Ολοκαύτωμα και το τέλος στο Ισραήλ

Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και της δίωξης των εβραίων συνελήφθη και εκτοπίστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Με την επιστροφή του συμμετείχε στη Σοσιαλιστική Εργατική Ενωση (ΣΕΕ) μαζί με τον Καζαντζάκη, τον Αγγελο Τερζάκη, τον Ν. Πουλιόπουλο κ.ά. Η ΣΕΕ έπαιξε ρόλο στην ενοποίηση του ελληνικού σοσιαλιστικού χώρου με την ίδρυση του Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΕΛΔ) το 1946, στην Κεντρική Επιτροπή του οποίου συμμετείχε ο Μπεναρόγια.

Ταυτόχρονα, όμως, μετά μάλιστα την εμπειρία του Ολοκαυτώματος, άρχισε να ενδιαφέρεται έντονα για το πρόβλημα της δημιουργίας εβραϊκού κράτους που οδήγησε στην ίδρυση του Ισραήλ το 1948. Το 1952 έκανε ένα αναγνωριστικό ταξίδι στο Ισραήλ όπου αναγνώρισε μια κοινωνική οργάνωση με πολλά σοσιαλιστικά στοιχεία. Το 1953 εγκαταστάθηκε οριστικά στα περίχωρα του Τελ Αβίβ έως τον θάνατό του το 1979. Χωρίς να προσχωρήσει στον σιωνισμό, υποστήριζε το δικαίωμα των Ισραηλιτών σε πατρίδα, όπως ολόκληρο το σοσιαλιστικό κίνημα της εποχής, και εκτιμούσε τους σιωνιστές ηγέτες Μπεν Γκουριόν και Μπεν Τσβι. Αλλωστε με προσωπική διαμεσολάβηση του Μπεν Τσβι ο Μπεναρόγια απέκτησε ένα περίπτερο, με τα έσοδα του οποίου (μαζί με μια μικρή σύνταξη από το ελληνικό κράτος) έζησε την υπόλοιπη ζωή του.

• Ο κ.Βάσιας Τσοκόπουλος είναι ιστορικός.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=375695&ct=1&dt=31/12/2010#ixzz19xB4UwRC

 

Από εθνικό σύμβολο, ντισκοτέκ

• ΙΣΤΟΡΙΑ

• 100 χρόνια από την άφιξη του θωρηκτού «Αβέρωφ» στο Φάληρο

• ΚΟΣΜΑΣ ΒΙΔΟΣ | Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Τι είναι, επιτέλους, η πατρίδα μας; Για τον Οδυσσέα Ελύτη είναι: «Βαπόρι στολισμένο (που) βγαίνει στα βουνά/ κι αρχίζει τις μανούβρες “βίρα μάινα”./ (…)/ Από τα βάθη φτάνει,τους παλιούς καιρούς,/ βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς./ (…) / Τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο,/ χρόνους μας ταξιδεύει/ δε βουλιάξαμε…». Θα έγραφε σήμερα ο ποιητής με τον ίδιο παιγνιώδη τρόπο, όπως και το 1971 οπότε εκδόθηκε «Ο Ηλιος ο ηλιάτορας»; Ακόμη και τώρα, που «μπατάρισε ο καιρός κ΄ έχει χαλάσει», για να ανατρέξουμε στον Νίκο Καββαδία; Που το «τρελοβάπορο» έχει παραδοθεί σε πρωτοφανείς, για τις τελευταίες γενιές, φουρτούνες; Που ακόμη και τα σύμβολα της ιστορίας του απαξιώνονται και λοιδωρούνται;

Θωρηκτό «Αβέρωφ», 10 Ιουνίου 2010: Εκατό χρόνια μετά την καθέλκυσή του (4 Μαρτίου 1910) και εκατό χρόνια παρά κάτι μήνες από την ημέρα- 11 Σεπτεμβρίου 1911- που κατέπλευσε στο Φάληρο, στο κατάστρωμά του διοργανώνεται εκδήλωση για τη λήξη των «Ποσειδωνίων 2010». Η αποκάλυψη ότι τελικά οι μουσικές και οι χοροί αφορούσαν τη γαμήλια δεξίωση του εφοπλιστή Λέοντα Πατίτσα και της Σταρ Ελλάς, μοντέλας και παρουσιάστριας Μαριέττας Χρουσαλά σκάει σαν βόμβα. Βόμβα με θύματα: ο διευθυντής του πλοίου-μουσείου αρχιπλοίαρχος Ε. Γαβαλάς υποχρεώνεται σε παραίτηση, οι νεόνυμφοι εμπαίζονται όσο λίγοι επώνυμοι αυτής της χώρας τα τελευταία χρόνια. Την ίδια στιγμή ο βουλευτής της ΝΔ Εμμ. Κεφαλογιάννης καταθέτει ερώτηση προς τον υπουργό Εθνικής Αμυνας Ευ.Βενιζέλο για «τη μετατροπή με άδεια του υπουργείου Εθνικής Αμυνας του ζωντανού μνημείου της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας σε νυκτερινό κέντρο», και ο υπουργός δηλώνει «είναι επικίνδυνο το να βρισκόμαστε αιχμάλωτοι της ισχύος του πλούτου ή της επιπολαιότητας ατόμων της δημοσιότητας» και χαρακτηρίζει το γεγονός βαριά προσβολή της τιμής του Πολεμικού Ναυτικού και της πατριωτικής ευαισθησίας μας.

Αν έχουμε πατριωτική ευαισθησία, έχουμε και κοντή μνήμη- ή άγνοια της νεότερης ιστορίας μας; Πόσοι, αλήθεια, από εμάς- από εκείνους που έχουν διασκεδάσει στα καταστρώματά του, από εκείνους που διαμαρτυρήθηκαν έντονα για τα έκτροπα, από εκείνους που χαρακτήρισαν τις διαμαρτυρίες υπερβολικές…- θυμόμαστε τα γεγονότα που αναδεικνύουν το πλοίο σε «κιβωτό» των εθνικών αγώνων, ώστε να το αντιμετωπίσουμε με τον σεβασμό που του αξίζει; Γιατί το παροπλισμένο σήμερα «Αβέρωφ» είναι σύμβολο. Ενα σύμβολο που «γεννήθηκε» στα ναυπηγεία του Λιβόρνο της Ιταλίας, αρχικά ως παραγγελία του Ιταλικού Ναυτικού. Η παραγγελία ακυρώθηκε ακριβώς τη στιγμή που η κυβέρνηση της Ελλάδας θεωρούσε επιτακτική ανάγκη τη δημιουργία αξιόμαχου στόλου. Η άμεση προκαταβολή του 1/3 της συνολικής αξίας του πλοίου, ποσού που αντλήθηκε από τη διαθήκη του Γεωργίου Αβέρωφ, μας επέτρεψε την απόκτησή του. Τα υπόλοιπα χρήματα καλύφθηκαν με εξωτερικό δανεισμό. Και το «Αβέρωφ», από την 11η Σεπτεμβρίου 1911, οπότε κατέπλευσε στο Φάληρο (όπου έγινε δεκτό με ενθουσιασμό), ξεκίνησε τα ταξίδια του σε όλους τους πολέμους, σε όλες τις τρικυμιώδεις περιόδους της νεότερης ιστορίας μας. Για να φθάσει σήμερα, δεμένο στην προκυμαία του Φαλήρου, να χρησιμοποιείται επισήμως ως μουσείο, ανεπισήμως ως πίστα.

Γιατί η δεξίωση Πατίτσα- Χρουσαλά δεν ήταν η πρώτη φορά κατά την οποία το κατάστρωμά του μετατράπηκε σε πασαρέλα ή σε χώρο κοινωνικών συνεστιάσεων: στις 5.6.2008 και πάλι η οικογένεια Πατίτσα είχε διοργανώσει κοσμική εκδήλωση, ενώ μερικά χρόνια πριν η Ελένη Μενεγάκη είχε παρουσιάσει από εκεί τον «Πρωινό καφέ» (ΑΝΤ1). Με την αστρολόγο της να εξηγεί τις… επουράνιες συμπτώσεις ανάμεσα στην 28η Οκτωβρίου 1996 (ημέρα προβολής της εκπομπής) και στην 28η Οκτωβρίου 1940, τους γυμναστές της να κάνουν αεροβική και την Αντζυ Σαμίου να τραγουδά «ούτε καπνίζω/ ούτε πίνω/ ούτε χάνομαι/ ούτε για χάρη σου ξενυχτώ/ ούτε σε σκέφτομαι/ ούτε σε αισθάνομαι…». Τότε (βυθισμένοι στην εθνική μας λήθη;) δεν είχαμε αισθανθεί την παραμικρή ενόχληση για το καρακατσουλιό που είχε στηθεί επάνω στη «δόξα του Πολεμικού Ναυτικού». Αυτό σχολίασε και η μητέρα του γαμπρού Λέοντα, η Μαριγώ Λαιμού-Πατίτσα, δηλώνοντας: «Πρόπερσι είχαμε κάνει εκεί την ίδια γιορτή. Και είχαμε χορέψει κανονικότατα. Τότε δεν ενοχλήσαμε; Εκτός αυτού, πρέπει να σκεφτούν κάποιοι ότι αυτή η οικογένεια, η οικογένειά μου, έχει ίδρυμα και προσφέρει έργο. Βοηθάμε πολύ φτωχό κόσμο, έχουμε ενισχύσει οικονομικά το Μουσείο “Γεώργιος Αβέρωφ”…». Με τον παρά τους, λοιπόν, τα τσιφτετέλια, όσο κι αν μερικά πράγματα δεν έχουν τιμή. Οταν δε ρωτήθηκε η κυρία Λαιμού-Πατίτσα γιατί αυτή τη φορά έγινε ντόρος, απάντησε: «Δεν μπορώ να ξέρω, πηγαίνετε στις ψυχοθεραπείες,στα group therapy να τους ρωτήσετε. Εγώ δεν είμαι ψυχολόγος. Πηγαίνετε να ρωτήσετε τους ειδικούς, τους ψυχιάτρους».

Ισως να έχει δίκιο, και τελικά να χρειαζόμαστε εθνικό ψυχίατρο. Ισως, πάλι, να χρειαζόμαστε επειγόντως μαθήματα νεότερης ιστορίας, μήπως ξαναβρούμε τον χαμένο σεβασμό μας απέναντι σε πρόσωπα, γεγονότα, ιδέες… Μήπως ξαναθυμηθούμε την πνιγμένη σε ωκεανούς στείρου εθνικισμού και αφασίας εθνική μας ταυτότητα. Το έχουμε ανάγκη, ειδικά σήμερα που δεν μιλάμε απλώς για την (θλιβερή, ούτως ή άλλως) απαξίωση εθνικών συμβόλων όπως του παροπλισμένου «Αβέρωφ», αλλά για επικείμενο ναυάγιο του «τρελοβάπορού» μας.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=375694&ct=1&dt=31/12/2010#ixzz19x9gXL48