[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Η ελπίδα και η βαρβαρότητα πηγαίνουν μαζί
Του Γρηγόρη Καλφέλη, ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
Σε αυτό το κείμενο θα αναφερθώ σε δύο σύγχρονα γεγονότα που επιβεβαιώνουν ότι σε αυτή τη ζωή τίποτε δεν κινείται σύμφωνα με την απλουστευτική λογική του μαύρου ή του άσπρου!
Και κατ΄ αρχάς η επιστροφή στη βαρβαρότητα. Αν πάλεψαν για κάτι τα παιδιά του Πολυτεχνείου ήταν η προοπτική για μια καλύτερη κοινωνία με ατομικά δικαιώματα και χωρίς βασανιστήρια.
Γιατί; Γιατί τα βασανιστήρια μετατρέπουν τον ανθρώπινο οργανισμό σε ένα ζωντανό κομμάτι κρέας, σε ένα εργαλείο το οποίο χειρίζονται με άθλιους τρόπους οι βασανιστές!
Και όμως, δύο χρόνια μετά το βάρβαρο περιστατικό της περίφημης ζαρντινιέρας στη Θεσσαλονίκη, όπου ανάλγητοι αστυνομικοί κακοποίησαν αγρίως τον γνωστό Κύπριο φοιτητή, οι αυτουργοί αυτών των πράξεων πήραν απλώς ποινές- «χάδια», σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την πειθαρχική διαδικασία, αφού ο ένας πρωταγωνιστής τιμωρήθηκε απλώς με εξάμηνη και ο άλλος με τετράμηνη αργία!
Το χειρότερο; Ο επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων που είχε ανεχθεί τον βασανισμό, προήχθη τελικά σε διευθυντή άλλης περιοχής! Βεβαίως η ανώμαλη αυτή εξέλιξη είχε αρχίσει από τις ίδιες τις εισαγγελικές αρχές που δεν τόλμησαν να κινήσουν την ποινική δίωξη για το κακούργημα του άρθρου 137Α του Ποινικού Κώδικα περί «βασανιστηρίων και άλλων προσβολών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας», αλλά για το απλό πλημμέλημα της απρόκλητης σωματικής βλάβης.
Και το μεγάλο ερώτημα που γεννιέται είναι το εξής: αν σε αυτή την εξόφθαλμη περίπτωση δεν είχαμε βασανιστήρια, ποτέ ειλικρινά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο; Μήπως άραγε θα έπρεπε να ενστερνισθούμε την εννοιολογική οριοθέτηση που είχε κάνει ο ανεκδιήγητος Γκονζάλες, δηλαδή ο υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης του Μπους, ο οποίος υποστήριζε ότι βασανιστήρια υπάρχουν μόνο όταν ακρωτηριάζεται ένα μέλος του ανθρώπινου σώματος;
ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ
από την εποχή του Κέννεντυ που ένας νέος άνθρωπος κάνει και πάλι τους απαθείς ψηφοφόρους να νοιαστούν για τα δημόσια πράγματα
Έτσι όμως κυοφορείται μια διεστραμμένη κουλτούρα ατιμωρησίας που δηλητηριάζει ιδεολογικά και τα καινούργια παιδιά που μπαίνουν μέσα στο αστυνομικό σώμα, γιατί κανείς δεν γίνεται ξαφνικά βασανιστής και κανείς δεν βγάζει από μέσα του αιφνιδίως ένα ανθρώπινο κτήνος, όπως έλεγε χαρακτηριστικά και ο Λέων Τολστόι!
Και υπό αυτήν την έννοια δεν είναι τυχαίο ότι εξευτελιζόμαστε σε διεθνές επίπεδο, αφού και στην τελευταία έκθεση του 2007 της Διεθνούς Αμνηστίας η Ελλάδα κατακρίνεται έντονα για κακή μεταχείριση των κρατουμένων στα αστυνομικά τμήματα (Αmnesty Ιnternational 2007). Επομένως, ας μην επαίρεται ο Πρωθυπουργός αδικαιολόγητα για την πρόοδο που έκανε ο τόπος μας, γιατί αυτά που συμβαίνουν δεν είναι συμβατά με τη μνήμη του Πολυτεχνείου!
Ωστόσο μέσα σε αυτό το μουντό κλίμα υπάρχει και κάτι που γεννάει μια αμυδρή έστω ελπίδα. Και αυτό είναι η εκλογή του Ομπάμα στην Αμερική. Όχι ότι ο Ομπάμα θα αλλάξει σημαντικά την Αμερική από οικονομική και κοινωνική άποψη. Άλλωστε ακόμη και ο όρος «αριστερός» θεωρείται περίπου ως ύβρις στην αμερικανική πολιτική κουλτούρα.
Είναι όμως η πρώτη φορά από την εποχή του Κέννεντυ που ένας νέος άνθρωπος κάνει και πάλι τους απαθείς ψηφοφόρους να νοιαστούν για τα δημόσια πράγματα.
Είναι η πρώτη φορά που υπάρχει μια σαφής διάθεση για αλλαγή! Και αυτό είναι σημαντικό και για τα δικά μας πράγματα, γιατί κυβερνιόμαστε από πάμπλουτες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, γιατί οι τραπεζίτες κάνουν ό,τι θέλουν, γιατί το σύστημα είναι συνολικά μπλοκαρισμένο και οι πολίτες εκμηδενισμένοι και γιατί οι βουλευτές αποφασίζουν μόνοι τους για αύξηση 3.000 ευρώ στον μισθό τους, όταν όλοι οι άλλοι βυθίζονται μέσα στη φτώχεια!
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Τριάντα πέντε χρόνια μετά το Πολυτεχνείο υπάρχει και βαρβαρότητα και ελπίδα! Και άρα «τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν»!
-
Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ.
Φιλίστωρ 