Μια άλλη ματιά στις φιέστες για την «πτώση του Τείχους»

• Ο «Ριζοσπάστης» αναδημοσιεύει εκτενή αποσπάσματα από δυο άρθρα, που φιλοξενήθηκαν τις προηγούμενες μέρες στον Τύπο

Οι πρωτεργάτες των ανατροπών ήταν δικαιωματικά και τα τιμώμενα πρόσωπα, στις φιέστες που έγιναν στο Βερολίνο

Associated Press

Πολλά έχουν γραφτεί και ακουστεί όλες αυτές τις μέρες για το Τείχος του Βερολίνου και τις φιέστες για την πτώση του, που στηρίζουν την κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού από διάφορα αστικά επιτελεία και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην πρώην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. Υπάρχουν όμως και «φωνές» μίας πιο νηφάλιας προσέγγισης του θέματος, όπως φαίνεται από άρθρα σε εφημερίδες που κάνουν μια διαφορετική προσέγγιση στο θέμα. Εκτενή αποσπάσματα από αυτά τα άρθρα αναδημοσιεύουμε παρακάτω.

Γιατί ακριβώς γιορτάζουμε;

Με τίτλο «Γιατί ακριβώς γιορτάζουμε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου;», ο Τάσος Θεοδωρόπουλος γράφει – ανάμεσα στ’ άλλα – στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα»:

«Επειδή, έτσι γενικά και αόριστα και πολύ πιο βολικά, για κάποιους άλλους, το γκρέμισμα του Τείχους και η επανένωση των δύο Γερμανιών συμβολίζουν τη νίκη της ελευθερίας έναντι του απολυταρχισμού; Σύμφωνα με ποιον ακριβώς; Και από πότε ο Ρόναλντ Ρίγκαν, εφόσον εκείνος υποτίθεται ότι κίνησε τα νήματα ως τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, ταυτίζεται ως πολιτικός με την έννοια της ελευθερίας; Και πώς ορθώθηκε το ρημάδι; Ετσι μονομερώς, μια μέρα είπαν οι Σοβιετικοί “ακούστε, κουκλίτσες μου, θα φτιάξουμε ένα σοβατεπί για να σας κόψουμε τον βήχα”;…

Και τελικά, τι ακριβώς ξέρουμε εμείς, ως πολίτες του δυτικού κόσμου, μέσα από τον αστικό Τύπο για όλα αυτά; Κάτι περισσότερο ή κάτι λιγότερο απ’ όσα μάθαμε με ψεύτικους κορμοράνους μέσα στην πίσσα και πλαστογραφημένες ειδήσεις για το Βιετνάμ, τον Κόλπο, το Ιράκ, μέσα από κυρίαρχα ΜΜΕ που διαπλέκονται σε ένα τεράστιο φάσμα επιχειρηματικών και πολιτικών δραστηριοτήτων;

Μεγάλωσα σε μια φανατισμένη κομμουνιστική οικογένεια και συνήθισα, στη διάρκεια της εφηβείας μου, να αντιδρώ απέναντι σε όλα όσα αντιπροσώπευαν την άκα­μπτη κομματική λογική. Φτάνοντας όμως στο άλλο άκρο, την άκριτη αποδοχή μιας εκδοχής της Ιστορίας, γραμμένης κατά το δο­κούν και προοριζόμενης για μαζική κατανά­λωση και χειραγώγηση.

Δεν αμφισβητώ τις μαρτυρίες των Ανατολικογερμανών για τα τεκταινόμενα της εποχής, αμφισβητώ όμως τη μονόπλευρη διάδοση ιστοριών με το ένα πόδι στην αλήθεια και το άλλο στο κατευ­θυνόμενο μύθευμα, που πρέπει να τις ενστερνιστώ μόνο και μόνο γιατί έτσι αποφά­σισαν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία.

Αμ­φισβητώ το τυχαίο ενός ασταμάτητου ντό­μινο στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 με τε­λικό στόχο τη διάλυση της ΕΣΣΔ, στο οποίο βασικοί παράγοντες και κινητήριος δύναμη δεν ήταν η λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά η εκ­μετάλλευση αυτής της δυσαρέσκειας από το Βατικανό, τη CIA και χίλιους άλλους παρόμοιους. Με τιμητική κατάληξη την αναζωπύρωση θρησκευτικών και τοπικιστικών φανατισμών, τον Εμφύλιο Πόλεμο και τη δι­αίρεση σε τεταρτημόρια ολόκληρων κρα­τών. Αυτά τα αιματοβαμμένα νέα σύνορα σε χώρες της Ευρώπης, όπως η Γιουγκοσλαβία, δεν υπολογίζονται σαν τείχος; Δεν χωρίζουν αδέρφια;

Σαν αντίλογο, μπορεί κάποιος να μου πει ότι, εκμεταλλεύσιμη από τρίτους ή όχι, η οργή των Ανατολικοευρωπαίων απέναντι στα καθεστώτα τους, εφόσον υπήρχε, αρκεί από μόνη της σαν αποδεικτικό στοι­χείο και κατηγορητήριο εναντίον των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων. Μονόπλευρη συλλογιστική με εφαρμογή μόνο στον έναν πόλο, αφού αν αυτό γίνεται δεκτό σαν αξίωμα, τότε το ίδιο πρέπει να εφαρμοστεί για τη λαϊκή δυσαρέσκεια ένεκα της κρίσης και της ανέχειας στην πλειονότητα των Δυτικοευρωπαίων. Πώς ακριβώς μετριέται μια ελευθερία, στα πλαίσια της οποίας αδυνατείς να εξασφαλίσεις τα απαραίτητα της διαβίωσης και της εκπαίδευσής σου;

Και τελικά, ποιου Τείχους το γκρέμισμα είναι σημαντικότερο; Του Τείχους – κατασκευή που διχοτομεί μια πόλη (ως άμεση συνέπεια της συμπεριφοράς ενός κράτους και της κατοπινής συμφωνίας των εκ διαμέτρου αντίθετων ιδεολογι­κά νικητών του πολέμου) ή του ταξικού τείχους, αυτού που ορθώνεται ανάμεσα σε ανθρώπους, χωρίζοντάς τους σε πολίτες δύο, τριών και τεσσάρων κατηγοριών επιπέδου ζωής και ευκαιριών;»…

Πανηγύρια και φιέστες

Με τίτλο «Πανηγύρια και φιέστες για το Τείχος», ο Θοδωρής Λάμπρος, BA Modern History, MA Mediterannean Studies, γράφει μεταξύ άλλων στην εφημερίδα «Πρώτη» της Ηλείας (11/11/2009):

«Οσοι είχατε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε τα προχθεσινά δελτία ειδήσεων, είδατε τις πανηγυρικές εκδηλώσεις και φιέστες για την επέτειο των 20 χρόνων από την πτώση του “Τείχους” του Βερολίνου. Τα αισθήματα που αποκόμισα από τις εικόνες που παρακολούθησα στα δελτία των ειδήσεων, παρέπεμπαν σε ένα “πανηγύρι”, ας μου επιτραπεί ο όρος, και μια πολυδιαφημιζόμενη φιέστα όπου ηγέτες ξένων κρατών και προσωπικότητες που σημάδεψαν εκείνα τα χρόνια παραβρέθηκαν και συμμετείχαν στις προχθεσινές εκδηλώσεις.

Εκδηλώσεις που είχαν ως βασικό στόχο να αμαυρώσουν και να διαστρεβλώσουν τον σοσιαλισμό που έζησαν για αρκετά χρόνια οι πολίτες της τότε Ανατολικής Γερμανίας και να δημιουργήσουν στον κόσμο την ιδέα ότι το καπιταλιστικό σύστημα και η ζωή στην ενωμένη πλέον Γερμανία δεν έχει καμιά μα καμιά σχέση με την ζωή στη τότε Ανατολική Γερμανία. Να δημιουργήσουν την εικόνα ότι όλα είναι ρόδινα στην ενωμένη πλέον Γερμανία, ότι οι πολίτες δεν έχουν προβλήματα, ανασφάλειες, φοβίες, εργασιακή ανασφάλεια, τρομοκρατία. Αυτή η εικόνα μου δημιουργήθηκε εμένα, του απλού Ελληνα, από τις προχθεσινές εκδηλώσεις για το “τείχος”.

Χαρακτηριστική εικόνα της “φιέστας” που πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο ήταν αυτή του Λεχ Βαλέσα, που ως ηγέτης του Συνδικάτου “Αλληλεγγύη” στην Πολωνία επί χρόνια και με την αμέριστη αρωγή των υπηρεσιών της Δύσης, αλλά και του μακαρίτη πλέον Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β’, αποτελούσε την αιχμή του δόρατος του ιμπεριαλισμού εναντίον των σοσιαλιστικών χωρών. Αυτός έσπρωξε το πρώτο κομμάτι του τεράστιου “ντόμινο” από κουτιά ύψους 2,5 περίπου μέτρων που είχε στηθεί στο κέντρο του Βερολίνου μεταξύ της πλατείας Πότσνταμερ και της Ράιχστανγκ και σε μήκος 1,5 χιλιομέτρου που συμβόλιζε την κατάρρευση του “σιδηρού παραπετάσματος”.

Στο Βερολίνο βρέθηκαν επίσης ηγέτες κρατών όπως ο Βρετανός Πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν, ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, ο Ρώσος Πρόεδρος Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, καθώς και η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον. Η Γερμανίδα Καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, ο Λεχ Βαλέσα, ο πρωτεργάτης κατ’ εμέ της αντεπανάστασης στην πρώην Σοβιετική Ενωση Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και ο πρώην ηγέτης της Ουγγαρίας Μίκλος Νέμετς διέσχισαν συμβολικά την γέφυρα Μπορνχόλμερ στο πρώτο σημείο ελέγχου που άνοιξε μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου.

Η Γερμανίδα Καγκελάριος δήλωσε απερίφραστα ότι τα ιστορικά γεγονότα του 1989 “ήταν αποτέλεσμα μιας μακράς ιστορίας καταπίεσης”, ενώ δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ που έκανε δυνατή την αλλαγή στην Ανατολική Γερμανία.

Το πιο κωμικοτραγικό όμως στοιχείο, φίλοι αναγνώστες και αναγνώστριες, ήρθε από την Αμερικανίδα Υπουργό Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον η οποία σε δηλώσεις της για την επέτειο των 20 χρόνων από την πτώση του “τείχους” είπε τα εξής: «Πρέπει να διαμορφώσουμε μια ακόμα πιο δυνατή συνεργασία για να ρίξουμε τους τοίχους του 21ου αιώνα και για να αντιμετωπίσουμε αυτούς που κρύβονται πίσω τους: βομβιστές, καμικάζι, εκείνους που δολοφονούν και τραυματίζουν κορίτσια που η μόνη τους επιθυμία είναι να πάνε στο σχολείο, ηγέτες που επιλέγουν την δική τους μοίρα από την μοίρα των άλλων”.

Τι θράσος, αλήθεια, από την Αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών όταν η χώρα της με τις πολιτικές της αιματοκύλησε ανθρώπινες ζωές στην πρώην Γιουγκοσλαβία σκοτώνοντας αμάχους, παιδιά και αθώα κοριτσάκια. Μόνο που κι εκείνα, κυρία Κλίντον, είχαν ως μοναδική επιθυμία να πηγαίνουν σχολείο για να μάθουν γράμματα αλλά οι πιλότοι των ΗΠΑ τούς έριχναν βόμβες κοπτόμενοι για το καλό της χώρας.

Οταν οι ΗΠΑ επίσης πραγματοποιούσαν τις επεμβάσεις τους στο Ιράκ, δήθεν για να το προστατέψουν από τον δικτάτορα Σαντάμ που και αυτόν τον “ξέκαναν” με τον πιο άνανδρο και χείριστο τρόπο. Αλλά βέβαια κανείς δεν λέει για τα μεγάλα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και άλλα πολλά. Για όλα, βλέπετε, φταίει ο σοσιαλισμός»…

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

13/11/2009– Πανηγυρίζουν οι σύγχρονοι μακελάρηδες των λαών

10/11/2009– Πανηγύρια για την καπιταλιστική βαρβαρότητα

8/11/2009– Τα ταξικά τείχη δεν κρύβονται με τις φιέστες

7/11/2009– Συνεχίζεται η προπαγάνδα διαστρέβλωσης της Ιστορίας

3/11/2009– «Φιέστες» για να κρύψουν την προσφορά του σοσιαλισμού

 

Οι ιμπεριαλιστές ύψωσαν το «Τείχος» στο Βερολίνο

Από το χάρτη φαίνεται ότι το Δυτικό Βερολίνο, που από τη Συμφωνία του Πότσνταμ έλεγχαν οι Δυτικοί, ήταν η αιχμή του δόρατος, μέσα στο έδαφος της ΓΛΔ

Η διαστρέβλωση από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία και κυβερνήσεις της ιστορίας της δημιουργίας των δύο γερμανικών κρατών και του τείχους του Βερολίνου είναι σκόπιμη και στοχοπροσηλωμένη. Η αντεπανάσταση και οι ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων δίνουν την ευκαιρία στους προσωρινούς νικητές, να προβάλλουν ιστορικά γεγονότα κατά το δοκούν συσκοτίζοντας την πραγματική Ιστορία, την αντικειμενική αλήθεια. Η δημιουργία δύο γερμανικών κρατών και των δύο Βερολίνων, ανατολικού και δυτικού, ήταν αποτέλεσμα της δράσης των ΗΠΑ, Αγγλίας και Γαλλίας στο γερμανικό έδαφος, που ξεκινούν από τη συνειδητή παραβίαση των αποφάσεων που από κοινού με την ΕΣΣΔ είχαν πάρει, ως σύμμαχοι στον αντιχιτλερικό συνασπισμό.

• Το μεταπολεμικό μέλλον της Γερμανίας

Το μεταπολεμικό μέλλον της Γερμανίας καθοριζόταν από τις αποφάσεις του Πότσνταμ. Αυτές προέβλεπαν την κατοχή της ηττημένης Γερμανίας από τις ΗΠΑ – Αγγλία – Γαλλία – ΕΣΣΔ με σκοπό τη δημιουργία ενός ενιαίου γερμανικού κράτους, αποστρατιωτικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου, δημοκρατικά οργανωμένου και απ’ αυτήν την άποψη ο γερμανικός λαός, θύμα και αυτός του χιτλερισμού και του πολέμου, να καθοδηγηθεί στη δράση για τη συγκρότηση αυτού του κράτους.

Με βάση τη Συμφωνία για το μηχανισμό ελέγχου της Γερμανίας, η ανώτατη εξουσία θα ασκείται στη Γερμανία από τους ανώτερους διοικητές των ενόπλων δυνάμεων της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ, της Αγγλίας και της Γαλλίας, από τον καθένα στη ζώνη της κατοχής του, ενώ η ανώτατη εξουσία θα ασκείται από τα μέλη του Συμβουλίου Ελέγχου, ώσπου να εφαρμοστούν πλήρως οι συμφωνίες για τη δημιουργία ενός γερμανικού κράτους, αποστρατιωτικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου, δημοκρατικά οργανωμένου.

ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία έλεγχαν στρατιωτικά το δυτικό τμήμα της Γερμανίας, ενώ η ΕΣΣΔ το ανατολικό τμήμα. Ο ίδιος καταμερισμός έγινε και στο Βερολίνο. Χωρίστηκε σε τομείς και το δυτικό του τμήμα ελεγχόταν στρατιωτικά και διοικητικά από ΗΠΑ – Αγγλία – Γαλλία, ενώ το ανατολικό του από την ΕΣΣΔ.

• Να σημειώσουμε ότι το Βερολίνο ήταν γεωγραφικά στην Ανατολική Γερμανία.

Με τις αποφάσεις του Πότσνταμ, επιδιώκονταν:

Πλήρης αφοπλισμός και αποστρατιωτικοποίηση της Γερμανίας. Διάλυση όλης της γερμανικής βιομηχανίας, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πολεμική παραγωγή. Διάλυση του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, και εξαρτημένων από αυτό οργανώσεων, διάλυση όλων των ναζιστικών ιδρυμάτων, αποτροπή κάθε ναζιστικής και μιλιταριστικής δράσης ή προπαγάνδας. Οι εγκληματίες πολέμου και όσοι συμμετείχαν στο σχεδιασμό ή στην εφαρμογή ναζιστικών μέτρων, που αφορούν ή είχαν σαν αποτέλεσμα θηριωδίες ή εγκλήματα πολέμου, να συλληφθούν και να δικαστούν. Οι ναζιστές ηγέτες να συλληφθούν και να φυλακιστούν. Η παιδεία στη Γερμανία πρέπει να ελέγχεται έτσι, ώστε να εξαλειφθούν οριστικά οι ναζιστικές και μιλιταριστικές θεωρίες και να γίνει δυνατή η επιτυχής ανάπτυξη των δημοκρατικών ιδεών. Για τη διάλυση του γερμανικού πολεμικού δυναμικού, η παραγωγή εξοπλισμών, πολεμοφοδίων και πολεμικών όπλων, καθώς και η παραγωγή όλων των τύπων αεροπλάνων και θαλάσσιων σκαφών πρέπει να απαγορευτεί και να αποτραπεί.

• Η πορεία της δημιουργίας ιμπεριαλιστικής Γερμανίας

Η συμφωνία δεν εφαρμόστηκε από τις ΗΠΑ και τις Αγγλία και Γαλλία. Αλλωστε, επιδίωξή τους ήταν η συγκρότηση ενός γερμανικού ιμπεριαλιστικού κράτους. Στους τομείς που ήλεγχαν οι ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία (δυτικό τμήμα της Γερμανίας), τα ναζιστικά στρατεύματα δε διαλύονταν, το χιτλερικό κράτος έμενε ανέπαφο, οι εγκληματίες πολέμου προστατεύονταν. Τους ήταν χρήσιμοι ενάντια στην ΕΣΣΔ, αλλά και ενάντια στο ανατολικό τμήμα της Γερμανίας. Σκοπός τους, από την αρχή, ήταν η δημιουργία δυνάμεων επίθεσης στο σοσιαλισμό.

Ο λαός της Γερμανίας και στις δυτικές ζώνες διεκδικούσε ριζικές αλλαγές σε σχέση με το προηγούμενο καθεστώς. Ετσι στα τέλη του 1946 σε ένα δημοψήφισμα στο κρατίδιο της Εσσης, το 72% των ψηφοφόρων ψήφισαν το πέρασμα των βιομηχανιών – κλειδιών στην κοινή ιδιοκτησία. Η αμερικανική στρατιωτική διοίκηση απαγόρευσε την έκδοση αντίστοιχων νόμων. Το ίδιο έκαναν και η αγγλική και γαλλική στρατιωτική διοίκηση στους τομείς που έλεγχαν. Ετσι εμπόδισαν τέτοιες αλλαγές. Η εξουσία του γερμανικού μονοπωλιακού κεφαλαίου, που έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία, δε θίχτηκε στις δυτικές ζώνες.

Ουσιαστικά, ΗΠΑ – Αγγλία – Γαλλία συγκρότησαν αντισοβιετικό συνασπισμό. Που με χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες Γερμανούς πολιτικούς δημιούργησαν το 1948 ξεχωριστό γερμανικό κράτος στη Δυτική Γερμανία, εισάγοντας αρχικά νέο νόμισμα, το μάρκο-Γ, το οποίο εισήγαγαν και στο δυτικό Βερολίνο. Ετσι δημιούργησαν την κρίση του Βερολίνου, που προκάλεσε τον κίνδυνο μιας στρατιωτικής σύγκρουσης και οδήγησε στη διάσπαση της πόλης. Χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί εγκατέλειψαν το δημαρχείο του Βερολίνου και εγκαταστάθηκαν στη συνοικία της πόλης Σιένεμπεργκ σαν εξουσία του Δυτικού Βερολίνου. Μετά απ’ αυτό, σχηματίστηκε το Νοέμβρη 1948 στο σοβιετικό τομέα ένα νέο δημοκρατικό δημοτικό συμβούλιο, με τον Φρίντριχ Εμπερτ ως πρώτο δήμαρχο.

Το Σεπτέμβρη 1948 συγκροτήθηκε σε Σώμα στη Βόννη της Δυτικής Γερμανίας, από απεσταλμένους αντιπροσώπους των Κοινοβουλίων των κρατιδίων των δυτικών ζωνών κατοχής, ένα Κοινοβουλευτικό Συμβούλιο. Αυτό ψήφισε το Μάη 1949 ένα Σύνταγμα, το βασικό νόμο για την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Το Σεπτέμβρη 1949 σχηματίστηκε κυβέρνηση με τον χριστιανοδημοκράτη Κόνραντ Αντενάουερ σαν καγκελάριο. Είχε ήδη συντελεστεί η διάσπαση της Γερμανίας, ενώ είχε προηγηθεί η διάσπαση του Βερολίνου. Ετσι η ΓΛΔ είχε στο εσωτερικό της και μάλιστα στην πρωτεύουσά της ένα τμήμα, το δυτικό Βερολίνο, το οποίο εμφανιζόταν ως ξεχωριστό κράτος, καπιταλιστικό, με ιμπεριαλιστικό στρατό.

Σε άμεση απάντηση, στις 7 Οκτώβρη του 1949 στον τομέα του Βερολίνου που έλεγχε η ΕΣΣΔ σύμφωνα με τη Διάσκεψη του Πότσνταμ, συνεδρίασαν οι εκπρόσωποι των κομμάτων και των οργανώσεων που δρούσαν στο ανατολικό τμήμα της Γερμανίας και ίδρυσαν τη ΓΛΔ, όπως ανακοινώθηκε από τον Βίλχελμ Πικ. Ετσι δημιουργήθηκε το πρώτο κράτος «εργατών και αγροτών επί γερμανικού εδάφους». Η ανακοίνωση έλεγε οτι: «Βάσει του νέου συντάγματος που υιοθετήθηκε ομοφώνως από όλες τις οργανώσεις και τα κόμματα που ήταν παρόντα στο λαϊκό συμβούλιο, ιδρύεται η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία».

• Η ΓΛΔ οργανώνει την άμυνά της

Η ΓΛΔ, όμως, είχε τον εχθρό μέσα στο έδαφός της, στην ίδια την πρωτεύουσά της. Από το δυτικό Βερολίνο εξαπολύονταν όλες οι ιμπεριαλιστικές αντεπαναστατικές επιθέσεις στη ΓΛΔ.

Ετσι, ως κράτος ήταν υποχρεωμένη να αναπτύξει την άμυνά της στα σύνορά της, την προστασία του λαού της από τους ιμπεριαλιστές. Σύνορα ήταν η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο δυτικό και το ανατολικό Βερολίνο. Παρ’ όλ’ αυτά, το τείχος δεν υψώθηκε αμέσως. Αυτό έγινε τον Αύγουστο του 1961, ενώ είχε προηγηθεί η αντεπανάσταση στα 1953.

Το Μάη του 1955, η ΟΔΓ γίνεται μέλος του ΝΑΤΟ, επανεξοπλίζεται, δημιουργεί δικό της στρατό ενταγμένο στο ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ άρχισαν να τοποθετούν βάσεις και μέσα εκτόξευσης ατομικών όπλων, με κατεύθυνση την Ανατολή. Το Μάρτη του 1958, η Βουλή της Δυτικής Γερμανίας αποφάσισε τον εξοπλισμό των στρατιωτικών δυνάμεών της με σύγχρονα όπλα.

Το 1961, άρχισε η άμεση προετοιμασία για στρατιωτική επίθεση κατά της ΓΛΔ. Σαν κέντρο δράσης της είχε επιλεχθεί το Δυτικό Βερολίνο, που μετατρεπόταν και στην πράξη σε πόλη αντισοσιαλιστικού μετώπου. Τον Ιούλη του ίδιου χρόνου, ο τότε υπουργός Αμυνας της ΟΔΓ, Στράους, όταν βρισκόταν σε επίσκεψη στις ΗΠΑ, δήλωσε ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμη και ότι θα έπρεπε ο καθένας να ετοιμάζεται να δεχτεί μια «Κρίση Βερολίνου» κατά το φθινόπωρο που ακολουθούσε. Στις αρχές Αυγούστου 1961, οι δυνάμεις του NATO στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού. Τα αμερικανικά τανκς έκαναν προκλητικά την εμφάνισή τους στο έδαφος της ΓΛΔ. Διέσχισαν την Πύλη του Βραδεμβούργου, όπου κυμάτιζε η σημαία της ΓΛΔ, και κατευθύνονταν προς το κέντρο του Βερολίνου. Η πρόκληση αποφεύχθηκε, χάρη στην υπεράσπιση από τους εργατικούς φρουρούς της πρωτεύουσας της ΓΛΔ, που έφραξαν το δρόμο στον επιδρομέα. Οι ερπύστριες των τανκς των ΗΠΑ και του NATO σταμάτησαν, αλλά η απειλή συνέχιζε να υπάρχει. Επιβαλλόταν η διασφάλιση των συνόρων. Ετσι, τη νύχτα της 12-13 Αυγούστου έκλεισαν τα ανοιχτά σύνορα με το Δυτικό Βερολίνο και την ΟΔΓ. Η ιμπεριαλιστική δράση ώθησε αναγκαστικά να χτιστεί το «Τείχος του Βερολίνου».

• Σ., ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τρίτη 10 Νοέμβρη 2009

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

6/11/2009– «Παραπέτασμα» συκοφάντησης του σοσιαλισμού

1/11/2009– Διαρκής η ιμπεριαλιστική επέμβαση

11/10/2009– Η προσφορά της δε σβήνει

9/10/2009– 60 χρόνια από την ίδρυσή της

21/9/2003– Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στα 1953

 

ΚΚΕ: Το μήνυμα να φτάσει παντού!

Αναγνώστες της εφημερίδας μάς έστειλαν χτες, μέσω κινητού τηλεφώνου, το παρακάτω μήνυμα: «Το τείχος του Βερολίνου έπεσε για να σηκώσει ο καπιταλισμός χιλιάδες τείχη απέναντι στα λαϊκά δικαιώματα». Είναι ένα μήνυμα, που από το κινητό τηλέφωνο του καθενός μας μπορεί και πρέπει να διαδοθεί παντού. Σε φίλους και συγγενείς, συντρόφους και συναγωνιστές, συναδέλφους και γείτονες. Με κάθε μέσο, μαζικά και αποφασιστικά, να πάρει απάντηση η προσπάθεια εκείνων που προσπαθούν να συκοφαντήσουν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και να ξαναγράψουν την Ιστορία στα μέτρα των ιμπεριαλιστών.

Τρίτη 10 Νοέμβρη 2009 – αριθ. φύλλου: 10523

 

ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ: Χειραγωγώντας νεανικές συνειδήσεις

«Γκρεμίζοντας τείχη, χτίζοντας γέφυρες» ήταν ο επίσημος τίτλος της εκδήλωσης που διοργανώθηκε υπό την αιγίδα της πρεσβείας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και την «Ελληνογερμανική Αγωγή», ενώ ο πραγματικός στόχος ήταν εμποτισμός των συνειδήσεων των μικρών παιδιών και εφήβων με την επίσημη και αναθεωρημένη εκδοχή της ιστορίας όσον αφορά τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Ο μηχανισμός προπαγάνδας δημιούργησε μία καλοστημένη παράσταση με πρωταγωνιστές τα ίδια τα παιδιά. Τα παιδιά χωρισμένα σε ηλικιακές ομάδες κλήθηκαν να «δημιουργήσουν» ζωγραφίζοντας στο «εικονικό» από χαρτόνι τείχος που είχε στηθεί στο πλαίσιο της παράστασης στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Εγραψαν συνθήματα για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την αδελφοσύνη των λαών… Το τείχος γκρεμίστηκε στο τέλος συμβολικά. Οι διοργανωτές δε σταμάτησαν μόνο σε αυτές τις συμβολικές πράξεις. Η εκδήλωση περιελάμβανε και την προβολή ντοκιμαντέρ, του ομίλου «Spiegel». Ενα ντοκιμαντέρ που εστίαζε σε συγκεκριμένα γεγονότα που οδήγησαν στη πτώση του Τείχους, παραλείποντας φυσικά να αναφέρει τους πραγματικούς λόγους, δηλαδή την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, που επέβαλλαν τότε στις αρχές της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας να προχωρήσει στην ανέγερσή του.

Σε αυτή τη «γιορτή χειραγώγησης» έστειλε μήνυμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας που σημείωνε: «Η ιστορία είναι γεμάτη από ισχυρά τείχη που έπεσαν και από αδύναμους ανθρώπους που στάθηκαν όρθιοι».

• ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τρίτη 10 Νοέμβρη 2009

 

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: Πρωταγωνίστρια στη συκοφάντηση του σοσιαλισμού

• Κομμένο και ραμμένο στην προπαγάνδα των ιμπεριαλιστών το μήνυμα του Γ. Παπανδρέου από το Βερολίνο

Τη δική του φωνή στη συκοφάντηση του σοσιαλισμού, δίπλα σ’ αυτές των άλλων ηγετών της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, πρόσθεσε χτες ο Γ. Παπανδρέου, με δηλώσεις του από το Βερολίνο, όπου συμμετέχει στις φιέστες για την καπιταλιστική παλινόρθωση σαν πρωθυπουργός της Ελλάδας και σαν πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο Γ. Παπανδρέου έκανε λόγο για «ιστορική ημέρα» και υπερασπίστηκε τις ανατροπές, οι οποίες έδωσαν τέλος σε «απολυταρχισμούς, αυταρχισμούς, ιδεοληψίες και προκαταλήψεις». Σ’ αυτό το πνεύμα, κάλεσε τους Ευρωπαίους να γκρεμίσουν τα τείχη, «ώστε να ανοίξουν οι ορίζοντες για τη δημοκρατία και την ελευθερία», εννοώντας φυσικά τη «δημοκρατία» της ταξικής εκμετάλλευσης και την «ελευθερία» των λίγων να πλουτίζουν από ξεζούμισμα των πολλών.

Φέρνοντας την πραγματικότητα στα μέτρα της πολιτικής που υπερασπίζεται, ο Γ. Παπανδρέου πρόσθεσε ότι «ως Ελληνες, αλλά και ως Ευρωπαίοι, σήμερα, έχουμε ακόμα να φωνάξουμε: γκρεμίστε και το τελευταίο Τείχος, αυτό που χωρίζει την Κύπρο στα δύο. Δεν μπορεί να υπάρχει μια Ευρώπη με το Τείχος αυτό, με τείχη και με στρατεύματα κατοχής». Πίσω από τις μεγαλόστομε κορόνες, ο Γ. Παπανδρέου προσπαθεί να κρύψει ότι αυτή ακριβώς η «ελευθερία» που επικαλείται και η δημοκρατία των ιμπεριαλιστών και της ΕΕ, είναι που κρατάει διαιρεμένη την Κύπρο και τους δυο λαούς της. Είναι αυτή που εγκλωβίζει τη λύση του Κυπριακού στις μυλόπετρες των συμφερόντων των μονοπωλίων και των γεωστρατηγικών ανταγωνισμών, με ενεργή μάλιστα τη συμμετοχή και της ελληνικής κυβέρνησης.

Μαθήματα ιστορίας, με τον τρόπο που έχει γραφτεί από την ιμπεριαλιστική «παλινόρθωση», παρέδωσε την περασμένη Κυριακή και ο αναπληρωτής ΥΠΕΞ Δ. Δρούτσας, με μήνυμά του σε εκδήλωση που οργάνωσε η γερμανική πρεσβεία. Βάζοντας την πινελιά της κυβέρνησης στο ξαναγράψιμο της ιστορίας και στην παρουσίαση της πραγματικότητας με το κεφάλι προς τα κάτω, ο Δ. Δρούτσας εξήγησε για τους λόγους του γιορτασμού: «Η πτώση του τείχους του Βερολίνου (…) έδωσε την ελευθερία, την πραγματική ελευθερία στους λαούς αυτών των χωρών, έγινε και είναι σύμβολο της ελευθερίας για όλη την ανθρωπότητα».

• Παραλήρημα και από τη ΝΔ

Στο πνεύμα της θριαμβολογίας των ιμπεριαλιστών κινήθηκε και η δήλωση που έκανε ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Γ. Κουμουτσάκος, που αναμάσησε τα γνωστά στερεότυπα της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας, ενώ δεν έλειψε και η υποκρισία για …«την πτώση και του τελευταίου διχαστικού τείχους στην Ευρώπη, του τείχους της Λευκωσίας».

• ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τρίτη 10 Νοέμβρη 2009

 

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Πανηγύρια για την καπιταλιστική βαρβαρότητα

• Με φιέστες και δρώμενα κορυφώθηκαν οι προπαγανδιστικές εκδηλώσεις για την «πτώση του τείχους του Βερολίνου»

Ολοι οι …ελευθερωτές του κεφαλαίου γιόρτασαν μαζί

ΒΕΡΟΛΙΝΟ.–

Οι πανηγυρικές εκδηλώσεις όσων γιορτάζουν την καπιταλιστική παλινόρθωση στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης κορυφώθηκαν χθες στο Βερολίνο με μοναδικό στόχο την αμαύρωση των επιτευγμάτων του σοσιαλισμού, τη διαστρέβλωση και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας. Για το λόγο αυτό οι επιλογές των προσώπων που «πρωταγωνίστησαν» δεν είναι τυχαίες. Με πρώτη αυτή του Λεχ Βαλέσα, που ως ηγέτης του Συνδικάτου «Αλληλεγγύη» στην Πολωνία επί χρόνια και με την αμέριστη αρωγή των υπηρεσιών της Δύσης, αλλά και του πάπα Ιωάννη Παύλου – Κάρολ Γιόζεφ Βοϊτίλα – αποτελούσε την αιχμή του δόρατος του ιμπεριαλισμού εναντίον των σοσιαλιστικών χωρών. Αυτός «έσπρωξε» το πρώτο κομμάτι του τεράστιου «ντόμινο» από στήλες 2,5 ύψους μέτρων και είχε στηθεί στο κέντρο του Βερολίνου μεταξύ της πλατείας Πότσνταμερ και της Ράιχσταγκ και σε μήκος 1,5 χιλιομέτρου, που συμβόλιζε υποτίθεται την «κατάρρευση του σιδηρού παραπετάσματος». Στο Βερολίνο βρέθηκαν οι ηγέτες όλων των ιμπεριαλιστικών χωρών και οργανισμών. «Τιμητική θέση» είχαν οι ηγέτες των χωρών των τεσσάρων «συμμάχων» δηλαδή ο Βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, ο Ρώσος Πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ και η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον.

Η Γερμανίδα καγκελάριος Ανκελα Μέρκελ, ο Λεχ Βαλέσα, ο πρωτεργάτης της αντεπανάστασης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και ο πρώην ηγέτης της Ουγγαρίας Μίκλος Νέμετς διέσχισαν συμβολικά τη γέφυρα Μπορνχόλμερ, στο πρώτο σημείο ελέγχου που άνοιξε μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου. Απευθυνόμενη σε χιλιάδες συγκεντρωμένους, η Γερμανίδα καγκελάριος δήλωσε ότι τα ιστορικά γεγονότα του 1989 ήταν «αποτέλεσμα μιας μακράς ιστορίας καταπίεσης» … ενώ δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τον Γκορμπατσόφ, «που έκανε δυνατή την αλλαγή στην Ανατολική Γερμανία», δηλαδή στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Και επειδή δεν μπορεί να κρύψει τη σημερινή βαρβαρότητα, είπε δήθεν με κατανόηση ότι «η γερμανική ενοποίηση δεν έχει ολοκληρωθεί», διότι παραμένουν οι θεσμικές διαφορές ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, υπενθυμίζοντας ότι το ποσοστό της ανεργίας στις περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας είναι διπλάσιο από το αντίστοιχο στη Δύση, αλλά επανέλαβε ότι ο «φόρος αλληλεγγύης» που καταβάλλουν οι Γερμανοί της Ανατολής και της Δύσης για τη χρηματοδότηση της ενοποίησης παραμένει αναγκαίος. Φυσικά και αυτός ο φόρος γυρίζει στις τσέπες των κεφαλαιοκρατών.

Η Χ. Κλίντον, εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, φόρεσε το προσωπείο του …απελευθερωτή και εντελώς κυνικά είπε: «Πρέπει να διαμορφώσουμε μια ακόμα πιο δυνατή συνεργασία για να “ρίξουμε” τους τοίχους του 21ου αιώνα και για να αντιμετωπίσουμε αυτούς που κρύβονται πίσω τους: βομβιστές καμικάζι, εκείνους που δολοφονούν και τραυματίζουν κορίτσια που η μόνη τους επιθυμία είναι να πάνε στο σχολείο, ηγέτες που επιλέγουν τη δική τους μοίρα από τη μοίρα των άλλων». Δηλαδή, οι δολοφονικές επεμβάσεις που ματοκυλούν λαούς για τα συμφέροντα των μονοπωλίων γίνονται για το καλό τους.

«Νοσταλγός» της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας με τους πράους ανθρώπους, εμφανίστηκε ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πούτιν, μιλώντας σε ρωσικό τηλεοπτικό δίκτυο για τη ζωή ως αξιωματικός της Κα Γκε Μπε στη Δρέσδη την περίοδο 1985-1990. Μην ξεχνώντας, όμως, τον πραγματικό του ρόλο ως υπερασπιστή των συμφερόντων του κεφαλαίου, κατέληξε: «Βλέπουμε πως η Γερμανία έχει επιτύχει μια θετική ανάπτυξη μετά την επανένωσή της και είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι που έχουμε καλές σχέσεις που στηρίζονται σε μια νέα βάση».

Και οι φιέστες έκλεισαν με μουσικές εκδηλώσεις και πυροτεχνήματα, σε μια «γιορτή» που στοίχισε κάμποσα εκατομμύρια δήθεν ως …«ύμνος στην ελευθερία».

• ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τρίτη 10 Νοέμβρη 2009

 

Τα τείχη της ιμπεριαλιστικής ελευθερίας και δημοκρατίας

Ο ιμπεριαλισμός θέλει να σβήσει το παρελθόν, για να προστατευτεί από την ανατρεπτική δύναμη των λαών και τώρα και στο μέλλον. Φοβάται το ιστορικό παρελθόν, επειδή φοβάται και σήμερα τη δύναμη της εργατικής τάξης και των λαών

Με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου στις 9 Νοέμβρη του 1989, οι καπιταλιστές οργανώνουν μια σειρά εκδηλώσεις, για να πανηγυρίσουν την αντεπανάσταση, να στείλουν στους λαούς όλου του κόσμου το επικίνδυνο μήνυμα υποταγής στο μονόδρομο του καπιταλισμού. Επιδίωξη των κυρίαρχων είναι να περάσουν στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης, του λαού ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιος και αξεπέραστος. Ολ’ αυτά τα χρόνια μιλούν για τη «βαρβαρότητα» του σοσιαλισμού και της εργατικής εξουσίας, ακριβώς γιατί κατάργησε την τάξη των καπιταλιστών, γιατί κοινωνικοποίησε τα μέσα παραγωγής, γιατί άνοιξε το δρόμο, για να διαφεντεύουν οι λαοί τις τύχες τους χωρίς εκμεταλλευτές. Με λίγα λόγια, θα επιδιώξουν να υπερασπίσουν τον καπιταλισμό χτυπώντας το σοσιαλισμό.

Οι πλαστογράφοι της Ιστορίας από κοινού με το πολιτικό κατεστημένο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ λένε ότι νίκησε η δημοκρατία. Μιλούν για ελευθερία που δεν υπήρχε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Και όταν οι πολιτικοί ηγέτες των καπιταλιστικών κρατών μιλούν για δημοκρατία, δεν εννοούν τη δημοκρατία και την ελευθερία όπου κάνουν κουμάντο οι πολλοί, οι λαοί, αλλά αυτή όπου κάνει κουμάντο το κεφάλαιο. Γι’ αυτό λένε ότι δε νίκησε σ’ όλη την Ευρώπη η δημοκρατία μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού μια σειρά χώρες υποδουλώθηκαν στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό…

Πανηγυρίζουν για την «επανένωση της Ευρώπης» μετά την «πτώση του τείχους». Την επανένωση στις αξίες της ελευθερίας και δημοκρατίας, της ιμπεριαλιστικής ελευθερίας και δημοκρατίας, δηλαδή.

Γιατί η ελευθερία και η δημοκρατία έχουν ταξικό περιεχόμενο. Λένε πλέον, αφού η ίδια η ζωή στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες το απέδειξε, ότι είχαν κατακτήσεις, δεν υπήρχε ανεργία, φτώχεια, είχαν δωρεάν και υψηλού επιπέδου υγεία, παιδεία, πρόνοια, καλό βιοτικό επίπεδο (τα προηγούμενα χρόνια το αμφισβητούσαν και αυτό), αλλά δεν είχαν ελευθερία.

Πράγματι στον καπιταλισμό τυπικά υπάρχει ελευθερία. Αλλά αυτή σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Τι γίνεται, όταν οι εργάτες τολμούν σ’ αυτό το τάχα ελεύθερο καθεστώς των επιχειρηματιών να μιλήσουν και να διεκδικήσουν καλύτερο μεροκάματο, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, πλήρη δικαιώματα, να αμφισβητήσουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία που είναι πηγή της εκμετάλλευσης μέσα στους τόπους δουλειάς; Η απειλή της απόλυσης κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια τους. Για ποια ελευθερία και ποια δημοκρατία μιλούν, λοιπόν; Πόσο ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που δεν έχει δουλειά; Που δεν μπορεί να ικανοποιήσει στοιχειωδώς τις ανάγκες της οικογένειάς του; Που δεν μπορεί να μορφώσει τα παιδιά του; Που κινδυνεύει να πάει στο μεροκάματο, αλλά επειδή δεν υπάρχουν ασφαλείς συνθήκες δουλειάς κινδυνεύει η υγεία και η ζωή του έως και το θάνατο; Πόσο ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που δεν μπορεί να κάνει διακοπές, να έχει ελεύθερο χρόνο για να γευτεί την καλλιτεχνική δημιουργία και τον αθλητισμό; Πόσο ελεύθεροι είναι οι άνθρωποι που με την πρώτη μικρή φυσική καταστροφή καταστρέφονται οι ίδιοι, ή και πεθαίνουν; Πόσο ελεύθεροι μπορούν να είναι οι άνθρωποι που για να ζήσουν στοιχειωδώς είναι υποχρεωμένοι να εξαρτώνται από τις υποσχέσεις και τα ρουσφέτια των πολιτικών που υπηρετούν τους καπιταλιστές και να υποτάσσονται στις ορέξεις τους; Πόσο ελεύθεροι μπορούν να είναι οι νέοι, όταν στα σχολεία και στα πανεπιστήμια διδάσκονται διαστρεβλωμένη την Ιστορία, διδάσκονται ότι αυτοί που νίκησαν το φασισμό ήταν όμοιοι με τους φασίστες, όταν ο σκοταδισμός των αντιεπιστημονικών θεωριών διοχετεύεται στις συνειδήσεις τους; Για ποια ελευθερία γίνεται λόγος, όταν η γνώση και η έρευνα είναι υποταγμένες στους επιχειρηματίες και το κέρδος;

Ολ’ αυτά είναι η ελευθερία και η δημοκρατία στον καπιταλισμό, στην ταξική κοινωνία της εκμετάλλευσης. Ελευθερία και δημοκρατία για τους καπιταλιστές, τους πολιτικούς τους εκπροσώπους είναι να τσακίζονται τα λαϊκά δικαιώματα, να ληστεύουν την εργατική τάξη, να διαιρούν λαούς, να κάνουν ιμπεριαλιστικούς πολέμους και να αλλάζουν τα σύνορα, ανάλογα με τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Μιλούν για ελευθερία και δημοκρατία που κατέκτησαν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες με την αντεπανάσταση και την ίδια ώρα εντείνονται οι διώξεις σ’ αυτές τις χώρες κατά των κομμουνιστών (κομμουνιστικά κόμματα είναι στην παρανομία, ενώ οι συνεργάτες των Γερμανών, όπως στις βαλτικές χώρες, αναδεικνύονται εθνικοί ήρωες). Αυτά τα τείχη σήκωναν και σηκώνουν ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς, γι’ αυτό πανηγυρίζουν με το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου.

• Στόχος, η υποταγή των λαϊκών συνειδήσεων

Αυτή η τεράστια συκοφαντική προπαγανδιστική εκστρατεία ανυπαρξίας ελευθερίας και δημοκρατίας είναι γέννημα των ιμπεριαλιστικών κέντρων και παρουσιάζεται ως Ιστορία, ως αλήθεια, από τα αστικά ΜΜΕ. Και αξιοποιείται από τον ιμπεριαλισμό ως όπλο κατά της πάλης των λαών για το δικό τους μέλλον, του αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στο σοσιαλισμό, για την κομμουνιστική κοινωνία.

Στόχος είναι να διαμορφώνουν τέτοιες συνειδήσεις, ιδιαίτερα στους νέους, ώστε να αποτρέψουν τις λαϊκές δυνάμεις από το να κινήσουν την Ιστορία προς την πρόοδο, προς τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία, χύνοντας το δηλητήριο της ιμπεριαλιστικής ψευτιάς για την Ιστορία. Το διδάσκουν και στα σχολεία, με τα βιβλία Ιστορίας του υπουργείου Παιδείας που δεν είναι αληθινά. Και χρειάζεται επαγρύπνηση και συνειδητή δράση για να αντιμετωπίζεται η συκοφαντία και το ψέμα για την Ιστορία αυτής της περιόδου. Για να μαθαίνουν ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες την πραγματική Ιστορία, που γράφτηκε με το αίμα και τη θυσία των λαϊκών ανθρώπων, οι οποίοι πολέμησαν για ένα δίκαιο κόσμο, χωρίς πόλεμο πια.

Η αληθινή Ιστορία, βεβαίως, έχει γραφτεί στην πράξη από εκείνους που πρωταγωνίστησαν, τους λαούς. Οφείλουμε να τη μαθαίνουμε, να διδασκόμαστε. Και, βεβαίως, να αποκτούμε την ικανότητα να κρίνουμε.

Ο ιμπεριαλισμός θέλει να σβήσει το παρελθόν, για να προστατευτεί από την ανατρεπτική δύναμη των λαών και τώρα, και στο μέλλον. Φοβάται το ιστορικό παρελθόν, επειδή φοβάται και σήμερα τη δύναμη της εργατικής τάξης και των λαών. Οι κυβερνήσεις του και τα κόμματά του γνωρίζουν πως υπερασπίζουν και στηρίζουν ένα άδικο σύστημα, που κατατρώγεται από τις αντιθέσεις του και ζει από τη σαπίλα του. Ξέρουν πως ο καπιταλισμός είναι ένα ιστορικά ξεπερασμένο σύστημα. Πως δε γίνεται να εξανθρωπιστεί, όπως υποστηρίζουν οι σύγχρονοι οπορτουνιστές, που παλεύουν δήθεν για «έναν άλλο κόσμο εφικτό», με τον άνθρωπο τάχα πάνω από τα κέρδη. Γιατί δε γίνεται και τα κέρδη να υπάρχουν και να αυγαταίνουν και οι εργάτες να ζουν καλά. Οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου, όπως και οι οπορτουνιστές, γνωρίζουν πολύ καλά πως οι ταξικές αντιθέσεις, οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα μονοπώλια και τους λαούς δεν καταργούνται. Κάνουν, λοιπόν, αυτήν την ολομέτωπη επίθεση γιατί η πάλη των λαών, η αντίσταση θα δυναμώσει, θα γίνει αντεπίθεση που θα σαρώσει το εκμεταλλευτικό τους σύστημα.

Και στο πλαίσιο αυτής της διαπάλης, τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία και οι οπορτουνιστές φροντίζουν, ώστε οι εργατικές – λαϊκές νίκες του 20ού αιώνα να θαφτούν, να σβηστούν από την ιστορική μνήμη, αφού αποτελούν πηγή ταξικής συνειδητοποίησης. Μόνο έτσι μπορούν να υποτάξουν τους λαούς ολοκληρωτικά. Για να μη σηκώσουν κεφάλι! Στόχος σ’ αυτήν την αντιδραστική επίθεση είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα. Δεν είναι καινούργιο ζήτημα. Και οι αντεπαναστάτες στην Κροστάνδη, ένα χρόνο μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, έριξαν το σύνθημα «Σοβιέτ χωρίς Μπολσεβίκους».

Στο πλαίσιο αυτής της διαπάλης, κατηγορούν το ΚΚΕ ότι είναι κόμμα ξεπερασμένο, δογματικό, δεν μπορεί να εκσυγχρονιστεί γιατί έχει ως στρατηγικό σκοπό του το σοσιαλισμό που κατέρρευσε. Ετσι λένε.

Αυτοί θέλουν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα χωρίς επαναστατική στρατηγική. Ενα Κομμουνιστικό Κόμμα στα μέτρα του συστήματος και χρήσιμο στη χειραγώγηση των εργατικών και λαϊκών μαζών, στις αναζητήσεις για την εφαρμογή πολιτικής διαχείρισης που θα εξανθρωπίζει τον καπιταλισμό. Δε θα τους κάνουμε το χατίρι.

Πασχίζουν να αποτρέψουν την πάλη των τάξεων, αλλά αυτή δεν τέλειωσε, ούτε η επαναστατική προοπτική για την κοινωνική απελευθέρωση. Δεν ήρθε το τέλος της Ιστορίας, όπως προπαγανδίζουν διάφοροι ιδεολογικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης.

• Η Ιστορία, έστω και με προσωρινά πισωγυρίσματα, τραβά μπροστά

Ομως η ιστορική εξέλιξη τραβά μπροστά, παρά τα όποια προσωρινά αντεπαναστατικά πισωγυρίσματα. Γιατί αντεπαναστατικά πισωγυρίσματα δεν έχουμε μόνο στην εποχή μας, με την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού. Εμφανίστηκαν και σ’ άλλες ιστορικές περιόδους, που η ανθρωπότητα πάλευε να περάσει από μια κατώτερη κοινωνία σε μια ανώτερη. Τα ίδια γνώρισε και ο καπιταλισμός, όταν αναμετριόταν με την αντιδραστική φεουδαρχία, για να φέρει τη νέα ανώτερη, για την εποχή εκείνη, αστική κοινωνία. Η Γαλλική αστική Επανάσταση, ορόσημο στην ιστορική εξέλιξη, ανατράπηκε σε μερικά χρόνια από τότε που έγινε. Αλλά, έβαλε τα θεμέλια ώστε να ακολουθήσουν νέες αστικές επαναστάσεις και να επικρατήσει οριστικά τότε η αστική τάξη, που ήταν ακόμη προοδευτική. Σήμερα, η αστική τάξη έχει περάσει ολοκληρωτικά και χωρίς επιστροφή στην αντίδραση. Τώρα, ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος. Γυρεύει την αντικατάστασή του.

Η κοινωνία, δεν μπορεί, δε γίνεται αλλιώς, θα περάσει στο σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό. Οσο και αν πασχίζει η αντίδραση να εμποδίσει την εξέλιξη της κοινωνίας, αυτή θα πάει μπροστά. Με τη συνεπή δράση του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Αλλωστε, η εποχή μας ήταν και είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Σ’ αυτήν την αντικειμενικά ιστορική κίνηση, οι κομμουνιστές είναι μοχλοί της, με την πεποίθηση πως η εποχή των κοινωνικών επαναστάσεων είναι εδώ, μπροστά μας και πως ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός, που είναι το μέλλον μας, θα έρθει στα σίγουρα.

• ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τρίτη 10 Νοέμβρη 2009

 

ΚΚΕ: Παλεύουμε για το σοσιαλισμό!

Αλέκα Παπαρήγα: Η ανατροπή δεν είναι οριστική και αμετάκλητη. Η ροή της Ιστορίας δεν μπορεί να σταματήσει. Αν νομίζουν αυτοί που μαζεύτηκαν στο Βερολίνο ότι οι λαοί θα συμφιλιωθούν με την ιμπεριαλιστική πραγματικότητα, πέφτουν έξω. Αργά ή γρήγορα θα σηκωθούν ακόμα ψηλότερα απ’ ό,τι έγινε στον 20ό αιώνα

Associated Press

Τους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές, που έδωσαν τη ζωή τους για την υπόθεση του Σοσιαλισμού, τίμησε χτες το ΚΚΕ στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, δίνοντας απάντηση στις αντικομμουνιστικές εκδηλώσεις στο Βερολίνο, όπου πανηγύριζαν οι ιμπεριαλιστές για την ανατροπή του Σοσιαλισμού, γιορτάζοντας την πτώση του Τείχους. Αλλά η ανατροπή δεν είναι οριστική και αμετάκλητη. Η ροή της Ιστορίας δεν μπορεί να σταματήσει. Αργά ή γρήγορα η επικαιρότητα του Σοσιαλισμού θα γίνει πραγματικότητα. Υπερασπίζουμε τα μεγάλα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, τις κατακτήσεις του που ωφέλησαν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Κανείς δεν μπορεί να παραγράψει το γεγονός ότι η ανατροπή του Σοσιαλισμού οδήγησε τον ιμπεριαλισμό σε ακόμη μεγαλύτερη βαρβαρότητα εναντίον των λαών. Το ΚΚΕ είχε το θάρρος και την τόλμη να βαθύνει και να αναδείξει τις αιτίες που οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση, αντλώντας διδάγματα από τις αρνητικές εμπειρίες. Υπερασπιζόμαστε το Σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και δεν πρόκειται να παραιτηθούμε από την πάλη για το Σοσιαλισμό και στην Ελλάδα.

• ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τρίτη 10 Νοέμβρη 2009, ΣΕΛΙΔΕΣ 3, 12–14

 

ΓΕΡΜΑΝΙΑ – 20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

• Τα ταξικά τείχη δεν κρύβονται με τις φιέστες

• Το Βερολίνο επίκεντρο της προπαγάνδας της χειραγώγησης

Ο σοσιαλισμός πιο επίκαιρος από ποτέ (από φετινή διαδήλωση στο Βερολίνο με τη συμμετοχή της ΚΟ Γερμανίας του ΚΚΕ)

ΒΕΡΟΛΙΝΟ.–

Ολες αυτές τις μέρες στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο εκδηλώνεται ένας «καταιγισμός» προπαγάνδας με την αξιοποίηση της χρήσης του συμβόλου που λέγεται «Τείχος του Βερολίνου». Επίκεντρο το Βερολίνο, όπου και κορυφώνονται αύριο οι «εορταστικές εκδηλώσεις». Αφιερώματα επί αφιερωμάτων σε έντυπα, τηλεοπτικές εκπομπές και συνεντεύξεις – η δημόσια τηλεόραση και στη χώρα μας πρωτοστατεί – για να στηρίξουν το εφεύρημα της «επανένωσης της Ευρώπης» με αφορμή τα «20 χρόνια από την πτώση του σιδηρού παραπετάσματος (9 του Νοέμβρη 1989) που έφερε τη δημοκρατία και την ελευθερία στις κομμουνιστικές δικτατορίες». Ετσι αποκαλούν τις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, διαδικασία που εγκαινιάστηκε με την Επανάσταση του Οχτώβρη στη Ρωσία και την ίδρυση της ΕΣΣΔ.

Ποιοι κάνουν αυτή τη λυσσαλέα προσπάθεια; Οι σημερινοί δολοφόνοι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που ματοκύλισαν τη Γιουγκοσλαβία, ματοκυλίζουν το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Μέση Ανατολή κ.ά. Και μόνο αυτό το γεγονός πρέπει να αποτελεί κριτήριο για να βγαίνουν συμπεράσματα από τη σκοπιά των ταξικών συμφερόντων που εκφράζει κάθε πλευρά. Και βέβαια η κριτική προσέγγιση απέναντι στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε με την εκτίμηση των λαθών, των παρεκκλίσεων δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να «πετάξει μαζί με τα νερά και το παιδί». Η προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ανατολική Γερμανία, που τώρα είναι στο επίκεντρο της επίθεσης των αστών, και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών και της ΕΣΣΔ είναι ιστορικά αποδεδειγμένη και κανείς δεν μπορεί να την παραγνωρίσει. Τόσο στα πρωτόγνωρα επιτεύγματα που πέτυχαν αυτοί οι λαοί όσο και στην εικόνα του κόσμου – για να μη μιλήσουμε για την πρωταγωνιστική συμβολή της ΕΣΣΔ στη συντριβή του φασισμού – τα χρόνια ύπαρξης του σοσιαλισμού. Αυτή την παρακαταθήκη είναι που φοβούνται οι αστοί, το κεφάλαιο γι’ αυτό και τόσο λυσσασμένα θέλουν να τη σβήσουν από τις μνήμες και τις σκέψεις των λαϊκών στρωμάτων, που μόνο να κερδίζουν έχουν από την ανατροπή του καπιταλισμού. Αλλωστε, οι καπιταλιστές το ξέρουν καλύτερα γιατί αυτό που αποκαλούν μαζί με τους οπορτουνιστές «ανελεύθερα καθεστώτα», ο σοσιαλισμός με τις όποιες αδυναμίες του, είναι αυτό που τους στέρησε προνόμια, εξουσία για να τα δώσει στους πολλούς, στους πραγματικούς παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου, τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα.

Για να ανακόψουν αυτή την προοπτική είναι που παρελαύνουν αυτές τις μέρες στις φιέστες χειραγώγησης οι πρωτεργάτες της αντεπανάστασης, Γκορμπατσόφ, Βαλέσα, Χάβελ, οι ηγέτες των ιμπεριαλιστικών κρατών και συνασπισμών.

Οι εργαζόμενοι στην πρώην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία και τις άλλες χώρες όσο και αν τώρα τους θαμπώνουν με τα «καθρεφτάκια» των συναυλιών των U2, Μπον Τζόβι, τα «δρώμενα» με τα «ντόμινο της ανατροπής», τις φωταψίες και τις «αναπαραστάσεις» με ολίγον «Στάζι» και Στάλιν, αντιμετωπίζουν στο «πετσί» τους τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

Συνολικά, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το 16% του πληθυσμού της ΕΕ ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Στην ίδια τη Γερμανία η ανεργία φτάνει το 9% στη Δυτική και 17% στην πρώην ΓΛΔ. Παντού χτυπιούνται εργασιακά και συλλογικά δικαιώματα, ιδιωτικοποιούνται η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια και διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες. Οι λεωφόροι της …δημοκρατίας και της ελευθερίας σήμαναν για εκατομμύρια ανθρώπους αποκλεισμό, απόγνωση, περιθωριοποίηση, την ίδια στιγμή που αυγαταίνουν τα πλούτη των λίγων κεφαλαιοκρατών. Γι’ αυτό ο σοσιαλισμός είναι πιο αναγκαίος από ποτέ.

• Δημ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Κυριακή 8 Νοέμβρη 2009

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

7/11/2009– Συνεχίζεται η προπαγάνδα διαστρέβλωσης της Ιστορίας

6/11/2009– «Παραπέτασμα» συκοφάντησης του σοσιαλισμού

3/11/2009– «Φιέστες» για να κρύψουν την προσφορά του σοσιαλισμού

1/11/2009– Οι πανηγυρισμοί των αστών δεν κρύβουν την αλήθεια

18/10/2009– Μια σκληρή διαπάλη που συνεχίζεται με αφορμή την αντεπανάσταση

 

ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ…

Οι Γερμανοί ετοιμάζονται να εορτάσουν την 20η επέτειο από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, εκείνη την αυθόρμητη έκρηξη ελευθερίας που οδήγησε στην κατάρρευση του «Σιδηρού Παραπετάσματος». Ομως η Γερμανία εξακολουθεί να είναι διαιρεμένη, τουλάχιστον ως προς τις αναμνήσεις…

Στη θέση του Τείχους 20 χρόνια μετά…

• ΤΟ ΒΗΜΑ, Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Από τον Χόνεκερ στην… Μπιγιονσέ
Το Βερολίνο γιορτάζει την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος»

Στο Βερολίνο, τη μονολιθικότητα του καθεστώτος του αλήστου μνήμης Εριχ Χόνεκερ έχει διαδεχθεί η ανοιχτή στα σύγχρονα ρεύματα ενιαία Γερμανία. Αυτό αποδείχθηκε …

Πώς άνοιξε ο δρόμος για την ελευθερία

Πιο άδικη έγινε η ενιαία Γερμανία

Τα τείχη που δεν έχουν πέσει

Οι U2 και Jay-Ζ στην Πύλη του Βρανδεμβούργου

Νοσταλγία για τα «χαμένα» προϊόντα

“Να μην αφήσουμε να υψωθούν πάλι τείχη καχυποψίας και εχθρότητας στην Ευρώπη”

“Την απαρχή ενός νέου κύματος παγκοσμιοποίησης σηματοδότησαν τα γεγονότα της 9ης Νοεμβρίου 1989”