Η «γενιά του Πολυτεχνείου» έχει γίνει αντικείμενο μυριάδων συζητήσεων και αναλύσεων. Δεν υπάρχει όμως μία «γενιά του Πολυτεχνείου» αλλά πολλές.
- Tου Αλεξη Παπαχελα, Η Καθημερινή, 18/11/2012
Υπάρχουν πρώτα απ’ όλα, πέρα από τους νεκρούς, οι εκατοντάδες άνθρωποι οι οποίοι βασανίστηκαν απάνθρωπα, φυλακίστηκαν και υπέφεραν χωρίς ποτέ να το βάλουν στο… βιογραφικό τους. Πρόκειται για ανθρώπους που προκαλούν θαυμασμό με τη σεμνότητα και το ήθος τους. Δεν θα τους ακούσεις ποτέ να μιλάνε οι ίδιοι για το πόσο ξύλο έφαγαν και τι πέρασαν. Είναι διάσπαρτοι μέσα στην ελληνική κοινωνία και όταν τους γνωρίζεις, καταλαβαίνεις πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέλιξη της πατρίδας μας αν είχαν παίξει αυτοί τον πρωτεύοντα ρόλο μετά το 1974. Είναι καλοί δάσκαλοι, γιατροί, αρχιτέκτονες, επιστήμονες εδώ και έξω. Και βεβαίως είναι άνθρωποι παθιασμένοι με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη μάχη κατά του ρατσισμού, την απέχθεια προς τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Αυτούς πονάει, περισσότερο από κάθε άλλον, αυτό που συμβαίνει σήμερα στα ελληνικά πανεπιστήμια με τα οργανωμένα μπουλούκια και τους ροπαλοφόρους που επιβάλλουν τη δική τους δικτατορία. Τους πονάει γιατί προφανώς δεν βασανίστηκαν και δεν πάλεψαν για να επικρατήσει αυτό το χάλι. Read the rest of this entry »