Η D-Day από την οπτική ενός Γερμανού στρατιώτη

• Το BBC παρουσιάζει την «άλλη» πλευρά της συμμαχικής απόβασης

ΤΟ ΒΗΜΑ:  06/06/2014

Πηγή: REUTERS/U.S. Coast Guard/Handout

Την άλλη, την «απέναντι» ματιά στην Απόβαση στη Νορμανδία προσπάθησε να εντοπίσει το BBC. Το βρετανικό δίκτυο έψαξε και βρήκε έναν από τους ελάχιστους Γερμανούς επιζώντες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος ήταν ο πρώτος γερμανός στρατιώτης που έγινε μάρτυρας της απόβασης των Συμμαχικών Δυνάμεων στις ακτές της Νορμανδίας στις 6 Ιουνίου 1944.

Ο Χέλμουτ Ρέμερ εκτελούσε χρέη σκοπού πάνω στη γέφυρα του Πήγασου, έξω από την πόλη Καέν όταν είδε ιδίοις όμμασι τους πρώτους Βρετανούς αλεξιπτωτιστές να προσγειώνονται στο γερμανοκρατούμενο γαλλικό έδαφος. «Ήμουν ο πρώτος που είδα τους αλεξιπτωτιστές να πέφτουν από τον  ουρανό. Σήμανα τον συναγερμό κι άναψα τη φωτοβολίδα κίνδυνου. Κάπως έτσι δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα στην D-Day», λέει σήμερα.

Η γέφυρα Πήγασος ήταν πολύ σημαντική για την εξέλιξη του πολέμου και οι συμμαχικές δυνάμεις ήθελαν να την καταλάβουν προκειμένου να εμποδίσουν τις ναζιστικές δυνάμεις να φέρουν ενισχύσεις που θα ανέκοπταν την ισχύ της απόβασης των στρατευμάτων. Μετά από 70 χρόνια ο Ρέμερ εξακολουθεί να χρωστάει ευγνωμοσύνη στους Βρετανούς και Καναδούς στρατιώτες που τον συνέλαβαν. Αντί να τον εκτελέσουν, τον έκλεισαν σε ένα στρατόπεδο  συγκέντρωσης αιχμαλώτων. «Έμαθα να μιλάω αγγλικά και πέρασα καλά μέσα εκεί, ήταν σαν να είχα πάει κατασκήνωση το καλοκαίρι», καταλήγει ο Ρέμερ στο BBC.

Το BBC επισκέφτηκε επίσης το αρχηγείο του Αδόλφου Χίτλερ στο Βερολίνο, το οποίο πλέον έχει μπαζωθεί και στην επιφάνεια υπάρχει ένα πάρκινγκ αυτοκίνητων. Την ώρα που έγινε η απόβαση, στις 6 Ιουνίου, ο ηγέτης του Τρίτου Ράιχ κοιμήθηκε πολύ αργά, παρόλο που η είδηση δεν ήταν στις εφημερίδες της εποχής. Κατόπιν, ο Χίτλερ χαρακτήρισε την απόβαση «καλοδεχούμενη, καθώς φέρνει τους εχθρούς των Γερμανών ακόμη πιο κοντά μας».

Οπως τονίζει ο Μίκαελ Ερκενχανς, κορυφαίος γερμανός στρατιωτικός ιστορικός, «η 6^η Ιουνίου δεν έχει για εμάς την ίδια σημασία που είχε για την Βρετανία, τη Γαλλία ή τις ΗΠΑ. Είναι μια ημέρα που μας θυμίζει τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε το ναζιστικό καθεστώς και την ήττα που υποστήκαμε».

 

D-day – Φ. Ολάντ: Η ελευθερία είναι ένας διαρκής αγώνας

• Εκδηλώσεις για την απόβαση στη Νορμανδία

Να γίνει η παραλία όπου πραγματοποιήθηκε η απόβαση στη Νορμανδία τόπος «παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς» από την Ουνέσκο, ώστε να εξασφαλισθεί η θύμηση για τις επόμενες γενιές, πρότεινε ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ.

Φόρο τιμής στη μνήμη όλων των θυμάτων που είχαν οι συμμαχικές δυνάμεις «αλλά και των Γερμανών θυμάτων του ναζισμού» απέτισε κατά την ομιλία που εκφώνησε στην παραλία Ουϊστριάμ, όπου τελέστηκαν οι εκδηλώσεις μνήμης για την 70ή επέτειο της απόβασης των Συμμάχων στη Νορμανδία, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ.

Απευθυνόμενος στους προσκεκλημένους ηγέτες, τους βετεράνους και το πλήθος κόσμου που κατέκλυσε την παραλία (γύρω στις 17.000 πρόσωπα συνολικά) ο Γάλλος πρόεδρος μίλησε για την έννοια της ελευθερίας επικαλούμενος τα λόγια του στρατηγού Αϊζενχάουερ: «Αυτή η μεγάλη εποποιία» είπε, «θα πρέπει να μας θυμίζει μια απλή πραγματικότητα , ότι η ελευθερία είναι ένας αγώνας.

Η ελευθερία δεν είναι κάτι το αυτονόητο, σαν τον αέρα που αναπνέουμε. Η ελευθερία είναι ένας συνεχής αγώνας. Εβδομήντα χρόνια μετά, αυτή η ελευθερία απειλείται για τα καλά, από πολλά καθεστώτα στον κόσμο. Γι’ αυτό ο αγώνας για την ελευθερία παραμένει και σήμερα δικός μας αγώνας.

Σήμερα την ευθύνη για την ειρήνη δεν την έχουν οι Σύμμαχοι αλλά τα Ηνωμένα Έθνη. Θα πρέπει όμως τα Ηνωμένα Έθνη να στέκονται στο ύψος της αποστολής που τους ανατέθηκε την επομένη του πολέμου, ώστε να εξασφαλίζουν παντού τη συλλογική ασφάλεια».

Απευθυνόμενος στους παρευρισκόμενους βετεράνους αναφέρθηκε στα διάφορα σώματα της απόβασης, υπογραμμίζοντας «το ψυχικό σθένος των νεαρών ανδρών που δεν δίστασαν να προχωρήσουν κάτω από τα εχθρικά πυρά, προκειμένου να πετύχουν την ευγενή ιδέα της απελευθέρωσης από την τυραννία των ναζί».

Eπίσης ο Γάλλος πρόεδρος σημείωσε: «Η δική μας υποχρέωση σήμερα είναι να προφυλάξουμε την κληρονομιά που μας άφησαν, να προωθήσουμε την ένωση των λαών της Ευρώπης, για όσους είναι Ευρωπαίοι. Να ενισχύσουμε το ρόλο των Ηνωμένων Εθνών, να υπερασπισθούμε παντού τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των γυναικών, που σε πολλά μέρη του κόσμου είναι ακόμα σήμερα υπόδουλες και ταπεινωμένες, πράγμα που μας αφορά όλους μας. Υποχρέωση μας είναι να αγωνισθούμε ενάντια σε κάθε φανατισμό, εξτρεμισμό και εθνικισμό.

Ανήκει σε εμάς να δείξουμε την ίδια τόλμη και το ίδιο ύψος ανδρείας και θέλησης με αυτούς που ήλθαν σε αυτήν την παραλία πριν από 70 χρόνια. Οι σημερινές πληγές ονομάζονται τρομοκρατία, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αλλά και αυτές οι άλλες φοβερές πληγές ανθρωπιστικής κρίσης, εξ’ αιτίας της κλιματικής αλλαγής, της απορύθμισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, της μιζέριας, της μαζικής ανεργίας. Δεν υπάρχει σύγκριση με το παρελθόν, παρ’ όλα αυτά θα μπορούσαν οι πληγές αυτές ν’ απειλήσουν την κοινωνική μας συνοχή και να προκαλέσουν νέες συγκρούσεις».

Ο Φρανσουά Ολάντ ανέφερε τέλος ότι σκοπεύει να προτείνει η παραλία όπου έγινε η απόβαση στη Νορμανδία να ανακηρυχθεί τόπος «παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς» από την Ουνέσκο, ώστε να εξασφαλισθεί η θύμηση για τις επόμενες γενιές.

Πηγή: ΑΜΠΕ

 

Εβδομήντα χρόνια από την ιστορική απόβαση στη Νορμανδία

• Η D-Day που έκρινε την έκβαση του Β’ παγκοσμίου πολέμου

Την επέτειο των επτά δεκαετιών κλείνει σήμερα η μεγαλύτερη επιχείρηση του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, η απόβαση στη Νορμανδία ή D-Day, όπως έμεινε στην ιστορία.

Με κωδική ονομασία Operation Overlord, η επιχείρηση τέθηκε σε εφαρμογή τα ξημερώματα της 6ης Ιουνίου 1944, όταν τα συμμαχικά στρατεύματα έφτασαν στα παράλια της Γαλλίας, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα προγεφύρωμα από την Καν έως το Χερβούργο, μέσω του οποίου οι Σύμμαχοι θα περνούσαν στρατεύματα από τη Μεγάλη Βρετανία στην ηπειρωτική Ευρώπη. Πρόκειται για ένα από τα πιο κρίσιμα πλήγματα εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας, που εντέλει έκριναν και την έκβαση του πολέμου.

Η αιματοβαμμένη απόβαση, στοίχισε τη ζωή σε σχεδόν 4.500 στρατιώτες από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τον Καναδά, καθώς οι περισσότεροι εξ αυτών δεν είχαν καμία προηγούμενη εμπειρία από πεδίο μάχης. Λίγες μόνο ώρες μετά την απόβαση στη χερσόνησο Κοταντέν, το αίμα χιλιάδων νεκρών από τα γερμανικά πυρά ξεπλενόταν από τη θάλασσα, ενώ λίγοι περισσότεροι από 150.000 επιζώντες κατάφεραν εξουδετερώσουν την εχθρική απειλή.

Στην ιστορία έχει μείνει το σημείωμα του Αμερικανού επικεφαλής αρχιστράτηγου Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, προς τους μαχόμενους: «Στρατιώτες, ναύτες, αεροπόροι της Συμμαχικής Δύναμης, ετοιμάζεστε να εισέλθετε στη Μεγάλη Σταυροφορία για την οποία αγωνιζόμαστε όλους αυτούς τους μήνες. Τα μάτια του κόσμου είναι στραμμένα επάνω σας. Η ελπίδα και οι προσευχές των απανταχού ανθρώπων που αγαπούν την ελευθερία είναι μαζί σας …».

enet.gr, 17:24 Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

 

Στη σκιά της κρίσης στην Ουκρανία η 70η επέτειος της Απόβασης στη Νορμανδία

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ

Με τα λόγια του στρατηγού Αϊζενχάουερ που μίλησε για τον συνεχή αγώνα υπέρ της ελευθερίας απέτισε φόρο τιμής στα θύματα της Απόβασης των Συμμάχων στη Νορμανδία ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, κατά τις εκδηλώσεις για την 70η επέτειο της ιστορικής ημέρας που έκρινε την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εξήρε μάλιστα το θάρρος που επέδειξε ο Κόκκινος Στρατός και την «αποφασιστική συμβολή» της πρώην Σοβιετικής Ενωσης στη νίκη των συμμάχων, παρουσία του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμήρ Πούτιν και του νεοεκλεγέντα Προέδρου της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο.

“Σήμερα υποκλινόμαστε ενώπιον όλων των θυμάτων του ναζισμού”, σημείωσε ο Ολάντ, απευθυνόμενος στο πλήθος των περίπου 17.000 προσκεκλημένων στις εκδηλώσεις, ανάμεσα στους οποίους ξένοι ηγέτες, βετεράνοι του πολέμου και απλοί πολίτες που κατέκλυσαν την παραλία Ουϊστριάμ.

Ο Γάλλος Πρόεδρος υπογράμμισε ότι η συγκέντρωση των παγκόσμιων ηγετών για τις εκδηλώσεις αυτές της 70ης επετείου από την Απόβαση στην Νορμανδία θα πρέπει να συμβάλει στην ειρήνη και “εκεί όπου απειλείται να βρεθούν λύσεις και διέξοδοι ώστε μια σύγκρουση να μην γενικευτεί σε έναν πόλεμο”. Ωστόσο ο ίδιος δεν ανέφερε συγκεκριμένα την κρίση στην Ουκρανία.

“Θέλω να χαιρετίσω το θάρρος του Κόκκινου Στρατού, ο οποίος, μακριά από εδώ, αντιμετώπισε 150 γερμανικές μεραρχίες και μπόρεσε να τις απωθήσει, να τις νικήσει”, σημείωσε ο Γάλλος πρόεδρος.

Παρουσία του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν και του εκλεγμένου προέδρου της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο χαιρέτησε επίσης “την αποφασιστική συμβολή των λαών αυτού που ονομάζαμε Σοβιετική Ένωση” στην νίκη των συμμάχων.

Με το λόγο του ο Γάλλος πρόεδρος απέτισε φόρο τιμής στη μνήμη όλων των θυμάτων που είχαν οι συμμαχικές δυνάμεις, «αλλά και των Γερμανών θυμάτων του ναζισμού».

Μιλώντας για την έννοια της ελευθερίας, επικαλέστηκε τα λόγια του στρατηγού Αϊζενχάουερ: «Αυτή η μεγάλη εποποιία» είπε, «θα πρέπει να μας θυμίζει μια απλή πραγματικότητα , ότι η ελευθερία είναι ένας αγώνας. Η ελευθερία δεν είναι κάτι το αυτονόητο, σαν τον αέρα που αναπνέουμε. Η ελευθερία είναι ένας συνεχής αγώνας».

Συσχετίζοντας το χθες με το σήμερα, ο Φρανσουά Ολάντ πρόσθεσε: «Εβδομήντα χρόνια μετά, αυτή η ελευθερία απειλείται για τα καλά, από πολλά καθεστώτα στον κόσμο. Γι’ αυτό ο αγώνας για την ελευθερία παραμένει και σήμερα δικός μας αγώνας».

Στη συνέχεια, δεν δίστασε να σχολιάσει έμμεσα τις αδυναμίες του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών: «Σήμερα την ευθύνη για την ειρήνη δεν την έχουν οι Σύμμαχοι αλλά τα Ηνωμένα Έθνη», είπε και τόνισε : «Θα πρέπει όμως τα Ηνωμένα Έθνη να στέκονται στο ύψος της αποστολής που τους ανατέθηκε την επομένη του πολέμου, ώστε να εξασφαλίζουν παντού τη συλλογική ασφάλεια».

Απευθυνόμενος στους παρευρισκόμενους βετεράνους αναφέρθηκε στα διάφορα σώματα της απόβασης, υπογραμμίζοντας «το ψυχικό σθένος των νεαρών ανδρών που δεν δίστασαν να προχωρήσουν κάτω από τα εχθρικά πυρά, προκειμένου να πετύχουν την ευγενή ιδέα της απελευθέρωσης από την τυραννία των ναζί».

Ο Ολάντ συνέχισε: «Η δική μας υποχρέωση σήμερα είναι να προφυλάξουμε την κληρονομιά που μας άφησαν, να προωθήσουμε την ένωση των λαών της Ευρώπης, για όσους είναι Ευρωπαίοι. Να ενισχύσουμε το ρόλο των Ηνωμένων Εθνών, να υπερασπισθούμε παντού τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των γυναικών, που σε πολλά μέρη του κόσμου είναι ακόμα σήμερα υπόδουλες και ταπεινωμένες, πράγμα που μας αφορά όλους μας».

«Υποχρέωση μας» τόνισε, «είναι να αγωνισθούμε ενάντια σε κάθε φανατισμό, εξτρεμισμό και εθνικισμό. Ανήκει σε εμάς να δείξουμε την ίδια τόλμη και το ίδιο ύψος ανδρείας και θέλησης με αυτούς που ήλθαν σε αυτήν την παραλία πριν από 70 χρόνια.

» Οι σημερινές πληγές ονομάζονται τρομοκρατία, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αλλά και αυτές οι άλλες φοβερές πληγές ανθρωπιστικής κρίσης, εξ’ αιτίας της κλιματικής αλλαγής, της απορύθμισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, της μιζέριας, της μαζικής ανεργίας. Δεν υπάρχει σύγκριση με το παρελθόν, παρ’ όλα αυτά θα μπορούσαν οι πληγές αυτές ν’ απειλήσουν την κοινωνική μας συνοχή και να προκαλέσουν νέες συγκρούσεις» τόνισε.

Ο Φρανσουά Ολάντ ανέφερε τέλος ότι σκοπεύει να προτείνει η παραλία όπου έγινε η απόβαση στη Νορμανδία να ανακηρυχθεί τόπος «παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς» από την Ουνέσκο, ώστε να εξασφαλισθεί η θύμηση για τις επόμενες γενιές.

Η καγκελάριος της Γερμανίας Αγγελα Μέρκελ εξέφρασε την «ευγνωμοσύνη» της χώρας της για τις θυσίες που πρόσφεραν οι συμμαχικές δυνάμεις για την απελευθέρωση της Ευρώπης από το ναζισμό.

«Η 6η Ιουνίου του 1944 δεν ήταν η ημέρα της οριστικής απελευθέρωσης, όμως υπήρξε η ημέρα της αρχής της απελευθέρωσης, που μας επιτρέπει να εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας απέναντι στις τεράστιες θυσίες που έκαναν οι Σύμμαχοι προκειμένου να μας απελευθερώσουν από το ναζισμό» δήλωσε κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στο Ρανβίλ.

Η Μέρκελ, συνοδευόμενη από τον υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας Λοράν Φαμπιούς κατέθεσε στεφάνι στο κεντρικό μνημείο του βρετανικού στρατιωτικού νεκροταφείου της περιοχής και, στο χώρο μπροστά το μνημείο για τους Γερμανούς στρατιώτες, περιλαμβανομένου ενός αγνώστου.

«Το Ρανβίλ είναι συμβολικό μέρος της σημαντικής αυτής ημέρας καθώς ήταν η πρώτη κοινότητα που απελευθερώθηκε μετά την Απόβαση» επισήμανε η καγκελάριος.

Όμως «η απελευθέρωση είχε ένα φοβερό τίμημα: εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πλήρωσαν με την ζωή τους για την ειρήνη και την ελευθερία και δεν επέστρεψαν ποτέ στις οικογένειές τους» πρόσθεσε η Μέρκελ.

Πρώτη συνάντηση Πούτιν – Ποροσένκο

Οι δύο ηγέτες, της Ρωσίας και της Ουκρανίας, είχαν νωρίτερα σήμερα τις πρώτες τους συνομιλίες, πριν από το γεύμα με τους παγκόσμιους ηγέτες, οι οποίοι βρίσκονται στην Νορμανδία για να αποτίσουν φόρο τιμής στους στρατιώτες των συμμαχικών δυνάμεων που συμμετείχαν στην Απόβαση στις 6 Ιουνίου του 1944 στις ακτές της Νορμανδίας, η οποία σηματοδότησε την αρχή της ήττας των ναζί στην Ευρώπη.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε μια σύντομη άτυπη συνάντηση και με τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, στο περιθώριο των εκδηλώσεων.

Ο Ομπάμα ζήτησε από τον Ρώσο ομόλογό του να αδράξει την ευκαιρία να αποκλιμακώσει την ένταση στην Ουκρανία μετά την εκλογή του Ποροσένκο στην προεδρία, όπως ανακοίνωσε αξιωματούχος του Λευκού Οίκου. «Ξεκαθάρισε ότι η αποκλιμάκωση εξαρτάται από την αναγνώριση από τη Ρωσία του προέδρου εν αναμονή Ποροσένκο ως τον νόμιμο ηγέτη της Ουκρανίας, την παύση της υποστήριξης των αυτονομιστών στην ανατολική Ουκρανία και τον τερματισμό της παροχής όπλων και υλικού πέρα από τα (ρωσικά) σύνορα», δήλωσε ο αναπληρωτής σύμβουλος για την εθνική ασφάλεια Μπεν Ρόουντς στους
δημοσιογράφους που συνοδεύουν τον Ομπάμα στη Νορμανδία.

«Αν η Ρωσία αδράξει αυτή την ευκαιρία να αναγνωρίσει και να συνεργαστεί με τη νέα κυβέρνηση του Κιέβου, ο πρόεδρος Ομπάμα σημείωσε ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν ευκαιρίες να μειωθεί η ένταση», πρόσθεσε ο Ρόουντς.

Από το Κρεμλίνο, εξάλλου, έγινε γνωστό ότι ο Ρώσος Πρόεδρος και ο εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας ζήτησαν να σταματήσουν γρήγορα η αιματοχυσία και η στρατιωτική δράση στις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας.

Οι ηγέτες των δύο χωρών συναντήθηκαν για πρώτη φορά μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, τον περασμένο Μάρτιο.

 

Μέρκελ: «Η Γερμανία ευγνωμονεί τους Συμμάχους για τις θυσίες τους εναντίον του ναζισμού»

ΤΑ ΝΕΑ: 06/06/2014 |

Η καγκελάριος της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ εξέφρασε την «ευγνωμοσύνη» της χώρας της για τις θυσίες που πρόσφεραν οι συμμαχικές δυνάμεις για την απελευθέρωση της Ευρώπης από το ναζισμό σήμερα, κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων για την 70ή επέτειο της Απόβασης στη Νορμανδία.

«Η 6η Ιουνίου του 1944 δεν ήταν η ημέρα της οριστικής απελευθέρωσης, όμως υπήρξε η ημέρα της αρχής της απελευθέρωσης, που μας επιτρέπει να εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας απέναντι στις τεράστιες θυσίες που έκαναν οι Σύμμαχοι προκειμένου να μας απελευθερώσουν από το ναζισμό» δήλωσε κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στο Ρανβίλ νωρίτερα.

Η Μέρκελ, συνοδευόμενη από τον υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας Λοράν Φαμπιούς κατέθεσε στεφάνι στο κεντρικό μνημείο του βρετανικού στρατιωτικού νεκροταφείου της περιοχής και, στο χώρο μπροστά το μνημείο για τους Γερμανούς στρατιώτες, περιλαμβανομένου ενός αγνώστου.

«Το Ρανβίλ είναι συμβολικό μέρος της σημαντικής αυτής ημέρας καθώς ήταν η πρώτη κοινότητα που απελευθερώθηκε μετά την Απόβαση» επισήμανε η καγκελάριος.

Όμως «η απελευθέρωση είχε ένα φοβερό τίμημα: εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πλήρωσαν με την ζωή τους για την ειρήνη και την ελευθερία και δεν επέστρεψαν ποτέ στις οικογένειές τους» προσέθεσε η Μέρκελ.

 

Η τελευταία… μάχη: 89χρονος βετεράνος το έσκασε από γηροκομείο για να βρεθεί με τους συμπολεμιστές του στη Νορμανδία

ΤΑ ΝΕΑ: 06/06/2014 |

• Ο 89χρονος Μπέρναρντ Τζόρνταν, πρώην δήμαρχος του Χόουβ στη νοτιοανατολική Αγγλία, αποδείχτηκε πραγματικός μαχητής: αγνόησε τις εντολές των νοσηλευτών του για να βρεθεί, με κάθε κόστος, στο πλευρό των παλιών συντρόφων του.

Βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αψηφώντας την απαγόρευση του οίκου ευγηρίας, όπου διαμένει τους τελευταίους μήνες, να μεταβεί στη Γαλλία για να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις για την 70ή επέτειο από την Απόβαση στη Νορμανδία, επιστράτευσε όλο το θάρρος και την αποφασιστικότητά του και το… έσκασε καταφέρνοντας τελικά να πραγματοποιήσει το όνειρό του.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Daily Telegraph, ο 89χρονος Μπέρναρντ Τζόρνταν, πρώην δήμαρχος του Χόουβ στη νοτιοανατολική Αγγλία, αποδείχτηκε πραγματικός μαχητής: αγνόησε τις εντολές των νοσηλευτών του για να βρεθεί, με κάθε κόστος, στο πλευρό των παλιών συντρόφων του.

Το έσκασε από το γηροκομείο το πρωί της Πέμπτης παίρνοντας μαζί του, κρυμμένα στο αδιάβροχό του, τα μετάλλια με τα οποία είχε τιμηθεί. Στη συνέχεια επιβιβάστηκε σε ένα λεωφορείο με άλλους βετεράνους, το οποίο είχε προορισμό το Ουιστριάμ της Νορμανδίας.

Το προσωπικό του οίκου ευγηρίας του Χόουβ ενημέρωσε τις Αρχές νωρίς το απόγευμα για την εξαφάνιση του ηλικιωμένου.

Η αστυνομία του Σάσεξ ερεύνησε όλη την περιοχή, έψαξε στα νοσοκομεία, στις εταιρείες μεταφορών και στις πιάτσες των ταξί, χωρίς να βρει ούτε ίχνος του ατρόμητου 89χρονου.

Ο «δραπέτης» εντοπίστηκε ωστόσο το ίδιο βράδυ στην απέναντι πλευρά της Μάγχης, σώος και ασφαλής ανάμεσα στους συναγωνιστές του, στη Νορμανδία.

Ένας άλλος βετεράνος τηλεφώνησε στον οίκο ευγηρίας και διαβεβαίωσε ότι ο πεισματάρης παππούς ήταν καλά και ότι θα επέστρεφε μόλις ολοκληρώνονταν οι εορτασμοί για την επέτειο.

 

Δημήτρης Ανδριώτης: Με τον «Τομπάζη» στην απόβαση της Νορμανδίας

• Η εξιστόρηση του 16χρονου τότε Δημήτρη Ανδριώτη που πέρασε μια ζωή στα καράβια και γράφει βιβλία με το ψευδώνυμο Φάνης Φαντέμης

Χειλάς Νίκος 

ΤΟ ΒΗΜΑ:  06/06/2014

Τον έπιασαν κυριολεκτικά στον ύπνο. Τα χαράματα της 6ης Ιουνίου 1944, όταν τα πρώτα αμφίβια των συμμαχικών δυνάμεων έβαζαν πόδι στις ακτές της Νορμανδίας, ο Αδόλφος Χίτλερ βρισκόταν στις αγκάλες του Μορφέως. Η ορντινάτσα του, ξέροντας ότι απεχθάνεται την πρωινή έγερση, δεν τόλμησε να τον ξυπνήσει. Τα βαλλόμενα γερμανικά στρατεύματα έμειναν έτσι για πολλές ώρες χωρίς κεντρική καθοδήγηση. Και αυτό επέτρεψε στα πλοία των Συμμάχων να πλησιάσουν τη νορμανδική ακτή χωρίς να προσκρούσουν σε άμυνα της γερμανικής αρμάδας.

Στα πλοία αυτά ανήκαν και δύο ελληνικά: οι κορβέτες «Τομπάζης» και «Κριεζής». Στην πρώτη υπηρετούσε ένα αμούστακο «Χιωτάκι», ο 16χρονος Δημήτρης Ανδριώτης – ο νεότερος ίσως πολεμιστής του εκστρατευτικού σώματος τότε, ένας από τους λίγους επιζώντες του σήμερα. Αυτός είχε ξυπνήσει άθελα από τα μεσάνυχτα, κατά διαταγή του πλοιάρχου, αλλά με τη συνείδηση ότι αξίζει να χάσει τον ύπνο του για ένα τόσο κοσμοϊστορικό γεγονός.

Το τι ανείδωτα είδαν τα μάτια του σε αυτή την περίφημη «D-Day» (Ημέρα απόφασης), όπως την ονόμασαν οι Αμερικανοί, που είχαν το γενικό πρόσταγμα της επιχείρησης, το περιγράφει ο ίδιος στο βιβλίο του «Θανάτω θάνατον πατήσας»: «Γίνεται πανδαιμόνιο. Τα κύματα των αμφίβιων προς τις ακτές επαναλαμβάνονται κάθε μισή ώρα. Οι Γερμανοί, οχυρωμένοι πίσω από το Ατλαντικό Τείχος, υποδέχονται τα συμμαχικά στρατεύματα με πολυβόλα, με όλμους, με χειροβομβίδες. Αποβατικά που φλέγονται από τα εχθρικά πυρά και άλλα που βυθίζονται από αυτά. Φαντάροι που κολυμπούν, φαντάροι που πνίγονται χωρίς καμία βοήθεια από τα διερχόμενα αμφίβια, αφού εκείνα είχαν λάβει αυστηρή εντολή να φτάσουν στις ακτές και να αδιαφορούν για ό,τι συμβαίνει γύρω τους».  

Υπήρξαν βέβαια και πράγματα που ήταν αδύνατον να δει από το πλοίο του, το οποίο είχε παραταχθεί σε απόσταση 4-5 μιλίων από την ακτή στο σημείο επιβίβασης Sword. Παράδειγμα, τους αμερικανούς ναύτες που εφορμούσαν με το σύνθημα «Fuck you, Krauts» («Θα σας γαμ…, λάχανα») στο σημείο αποβίβασης Omaha, όπου έγινε και το μεγαλύτερο ίσως μακελειό της πολεμικής ιστορίας, δεδομένου ότι οι αποβιβαζόμενοι ήταν πλήρως εκτεθειμένοι στα γερμανικά πολυβολεία. Ο πολυβολητής Χάιν Σέβερλο επαιρόταν αργότερα ότι θέρισε περίπου 2.000 «επιδρομείς» σε μόλις εννέα ώρες.

Αλλα πράγματα πάλι τα έμαθε ύστερα από δεκαετίες, μετά το άνοιγμα των στρατιωτικών αρχείων. Σε αυτά ανήκε και η τεράστια υπεροπλία των Συμμάχων έναντι των ναζιστών στον τομέα των όπλων: στα μαχητικά αεροπλάνα 25:1, στα τανκς 20:1. Επρόκειτο για την εφαρμογή του νέου τότε στρατιωτικού δόγματος των Ηνωμένων Πολιτειών που έλεγε ότι κερδίζει εκείνος που διαθέτει τα περισσότερα και ισχυρότερα οπλικά συστήματα, καθώς και τον καλύτερο ανεφοδιασμό – κάτι που επιβεβαιώθηκε εκεί για πρώτη φορά στην πράξη.

«Σιγά μη σπάσουμε τα αβγά»

Ο ίδιος δεν είχε πάντως την αίσθηση ότι κινδύνευε πραγματικά. «Το πλοίο μας δεν είχε εντολή να αναμειχθεί σε πολεμικές επιχειρήσεις» λέει. «Εξάλλου, επειδή ήταν μικρό, οι Γερμανοί δεν του έδιναν σημασία». Γεγονός είναι ότι δεν δέχθηκε – «έστω και για την τιμή των όπλων» – ούτε μία ευθεία βολή από τα κανόνια του εχθρού, ούτε κάποια τορπίλη από τα υποβρύχιά τους.

Γι’ αυτό και το πλήρωμα του «Τομπάζη» δεν πίστευε στα μάτια του όταν κατά το μεσημέρι είδε να περνά από κοντά του το εντελώς πανομοιότυπο «Κριεζής». «Ερχόταν από πέρα, από τα δυτικά, σιγά-σιγά, όσο που κινούνταν κι αυτός. Είχε σιάρει μια μεγάλη κόκκινη σημαία – σινιάλο μάχης. “Σιγά μη σπάσουμε τα αβγά”, τους κοροϊδεύαμε» γράφει στο βιβλίο του. «Σε ποια μάχη πας, βρε “Κριεζή”, είπαμε μεταξύ μας, δεν πας να κρυφθείς ανάμεσα στα πιο μεγάλα βαπόρια, μη φας καμιά αδέσποτη;».  

Η αντιδικία με τον «Κριεζή» συνεχίστηκε και μετά τον πόλεμο. Και αυτό επειδή οι αξιωματικοί του «Κριεζή» ισχυρίζονταν ότι το πλοίο τους δέχθηκε επίθεση από γερμανικά πλοία και ότι σώθηκε ως εκ θαύματος όταν μπήκε από λάθος σε ναρκοπέδιο.

«Ιστορίες για αγρίους» αντιτείνει ο Ανδριώτης. «Οποιος έμπαινε σε ναρκοπέδιο δεν ξανάβγαινε σώος. Τέτοια γεγονότα ούτε ακούστηκαν τότε ούτε είναι καταγεγραμμένα στο ημερολόγιο του πλοίου». Η επινόησή τους, προσθέτει, απέβλεπε στην παρασημοφόρηση των αξιωματικών στις σχετικές επετείους. «Εμένα και τους άντρες του “Τομπάζη” δεν μας κάλεσαν ποτέ σε επέτειο» λέει. «Αν με καλούσαν, θα πήγαινα φυσικά, αλλά όχι για το παράσημο αλλά για να τους υπενθυμίσω ότι ήμασταν κι εμείς εκεί».

Ο Ανδριώτης πέρασε πολλά χρόνια στα καράβια, εν μέρει ως μάγειρας. Αυτό αποτυπωνόταν και στην παράξενη στάση που έπαιρνε στην κουζίνα διάφορων ελληνικών εστιατορίων στο Βερολίνο, όπου από το 1975 είχε κάνει τη γαστρονομία επάγγελμα: τα πόδια ανοιγμένα, το σώμα σε συνεχή αναζήτηση ισορροπίας. «Αυτό μου έμεινε από τα πλοία, όπου έπρεπε να ισορροπείς κατά το μαγείρεμα χωρίς τη χρήση χεριών, ιδίως όταν είχε φουρτούνα» λέει.

Πλούσια σοδειά

Ο ίδιος δεν δηλώνει Σεβάχ ο Θαλασσινός. Παρ’ όλα αυτά, η βιογραφία του είναι απίστευτα περιπετειώδης. Η περιπέτεια άρχισε στα τέλη του 1943, όταν, μη αντέχοντας τους γερμανούς κατακτητές, εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι στις Οινούσσες για να καταταχθεί στο ελληνικό ναυτικό στην Αλεξάνδρεια, και συνεχίζεται τώρα στο Βερολίνο, όπου, συνταξιούχος πλέον, συνεχίζει να γράφει βιβλία με το ψευδώνυμο Φάνης Φαντέμης. Η ως τώρα «σοδειά» του: μία ποιητική συλλογή και οκτώ μυθιστορήματα. «Αλλα τρία είναι έτοιμα στο κομπιούτερ μου» λέει.

Ενδιαμέσως πέρασε από τα «σύρματα» (τα αγγλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης για κομμουνιστές στη Λιβύη) και την παρανομία στην Αθήνα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, για να καταλήξει στα εμπορικά πλοία από το 1956 και στις φάμπρικες του Αμβούργου και της Βρέμης από το 1961. Εκεί ήταν που έγινε και «ινστρούκτορας» του Κομμουνιστικού Κόμματος στην συνδικαλιστική οργάνωση των ελλήνων ναυτεργατών ΟΕΝΕ. Τα απόρρητα έγγραφα του ελληνικού προξενείου στο Αμβούργο για τη δράση του γεμίζουν τόμους. Ηδη σε ένα από τα πρώτα, από το 1957, αναφέρεται ως «αμετανόητο μέλος της ΟΕΝΕ» μαζί με τον Παρπαρούση Πέτρο Λούρο και το «γνωστόν ηγετικόν στέλεχος» της ίδιας οργάνωσης Γεώργιο Ηρακλείδη.

Ο Ανδριώτης ήταν χαρισματικός αγκιτάτορας – «είχα “ψήσει” περισσότερους ναυτεργάτες από ό,τι κοτόπουλα στον φούρνο» συνηθίζει να λέει. Παρ’ όλα αυτά, η ελληνική ιντελιγκέντσια, ιδίως στο Βερολίνο, σούφρωνε τη μύτη της όταν άκουγε γι’ αυτόν. «Με απαξίωναν επειδή δεν ήμουν ακαδημαϊκός» παραπονιέται σήμερα.

Αυτό δεν μείωνε την αφοσίωσή του στο κόμμα. «Ημουν τυφλά πιστός» λέει. «Οταν πρωτοπήγα στην Ανατολική Γερμανία, ήθελα να πέσω στο έδαφος να το φιλήσω».

Η στροφή άρχισε το 1968 με τη διάσπαση του ΚΚΕ – αυτός τάχθηκε με το λεγόμενο «εσωτερικό». Από τότε άρχισε μια πορεία χειραφέτησης που τον μετέτρεψε σε ανένταχτο φιλελεύθερο αριστερό.

Ο Ανδριώτης ήξερε πάντα να αυτοσαρκάζεται και να σαρκάζει. Το ίδιο θα κάνει και με την τελετή που θα γίνει αυτή την Παρασκευή στις 6 Ιουνίου στις ακτές της Νορμανδίας παρουσία των ηγετών των συμμαχικών δυνάμεων και των τελευταίων υπέργηρων βετεράνων της απόβασης. Οχι φωνάζοντας «σιγά τα ωά», όπως έκανε στις 6 Ιουνίου 1944 με τον «Κριεζή», αλλά με ένα εξίσου κοροϊδευτικό «βουρ στον πατσά» προς εκείνους που επικαλούμενοι το «μήνυμα της Νορμανδίας» σχεδιάζουν νέα πολεμικά μέτωπα – στην Ουκρανία και αλλού.

 

Εβδομήντα χρόνια μετά την απόβαση στη Νορμανδία

• Την 6η Ιουνίου 1944 έλαβε χώρα η μεγαλύτερη επιχείρηση του Β’ παγκοσμίου πολέμου

ΤΟ ΒΗΜΑ:  06/06/2014

Στιγμιότυπο από τον εορτασμό της επετείου με τη συμμετοχή βετεράνων του β΄παγκόσμιου πολέμου

Το συννεφιασμένο πρωινό της 6ης Ιουνίου 1944, πριν από 70 χρόνια, έλαβε χώρα η μεγαλύτερη επιχείρηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η απόβαση στη Νορμανδία ή D-Day, όπως έμεινε στην ιστορία.

Επρόκειτο για ένα κρίσιμο πλήγμα εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας και, όπως συμφωνούν οι ιστορικοί, ένα από τα σημεία που έκριναν την έκβαση του πολέμου.

Αλλά ήταν ένα πλήγμα με τεράστιο κόστος. Από τους 156.000 στρατιώτες που έφτασαν σε γαλλικό έδαφος, σχεδόν 4.500 είχαν χάσει τη ζωή τους μέχρι το τέλος της ημέρας.

Πολλές χιλιάδες στρατιωτών από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τον Καναδά -ανάμεσά τους κάποιοι χωρίς καμία προηγούμενη εμπειρία στο πεδίο της μάχης- πάτησαν τα γαλλικά εδάφη υποστηριζόμενοι από 4.000 πλοία και 11.000 αεροπλάνα.

Εκεί τους υποδέχθηκε ένα θανατηφόρο κρεσέντο από τα πυροβόλα των Γερμανών.

Οι πρώτοι που πάτησαν το πόδι τους στην ακτή έπεσαν εκεί -αλλά, ενώ το αίμα τους έβαφε την άμμο και αναμειγνυόταν με τη θάλασσα σε ένα αποτρόπαιο και συγκλονιστικό θέαμα, οι υπόλοιποι κατάφεραν να περάσουν και να εξουδετερώσουν την εχθρική απειλή.

 

 

Την ίδια ώρα, οι αλεξιπτωτιστές των Συμμαχικών στρατευμάτων που ετοιμάζονταν για τις ρίψεις επάνω από το πεδίο της μάχης έπαιρναν στα χέρια τους το περίφημο σημείωμα του Αϊζενχάουερ: «Στρατιώτες, ναύτες, αεροπόροι της Συμμαχικής Δύναμης, ετοιμάζεστε να εισέλθετε στη Μεγάλη Σταυροφορία για την οποία αγωνιζόμαστε όλους αυτούς τους μήνες. Τα μάτια του κόσμου είναι στραμμένα επάνω σας. Η ελπίδα και οι προσευχές των απανταχού ανθρώπων που αγαπούν την ελευθερία είναι μαζί σας….»

Δεκάδες ξένοι ηγέτες στη Γαλλία

Τουλάχιστον 20 ξένοι ηγέτες θα παραστούν στην τελετή για την απόβαση στη Νορμανδία που θα διοργανωθεί την Παρασκευή.

Η παρουσία του αμερικανού προέδρου, αλλά και του ρώσου, καθώς και του ουκρανού προέδρου απειλούν να κλέψουν τα φώτα από τη σημαντική επέτειο.

Συνολικά, 400 εκδηλώσεις έχουν προγραμματιστεί, αν και ορισμένες ακυρώθηκαν την Τετάρτη εξαιτίας της κακοκαιρίας.

Τα μέτρα ασφαλείας είναι δρακόντεια. Συνολικά, 5.500 χωροφύλακες, 2.000 αστυνομικοί και 500 στρατιώτες θα είναι παρόντες στις εκδηλώσεις, ενώ έχουν στηθεί 78 σημεία ελέγχου κοντά στην ακτή, η οποία θα έχει αποκλειστεί.

Ανάμεσα στους ξένους ηγέτες είναι και η βασίλισσα Ελισάβετ, η οποία έφτασε την Πέμπτη στη Γαλλία.

Βετεράνος πήδηξε ξανά με αλεξίπτωτο στη Νορμανδία

«Στην ηλικία μου η ζωή μπορεί να είναι κάπως βαρετή, για αυτό πρέπει ν’ αδράχνει κανείς κάθε ευκαιρία που του δίνεται για να αισθανθεί έντονες συγκινήσεις» εξήγησε την Πέμπτη ο 89χρονος Τζοκ Χάτον λίγη ώρα αφότου πήδηξε με αλεξίπτωτο στη Νορμανδία, επαναλαμβάνοντας την πτώση που είχε κάνει πριν από 70 χρόνια, όταν συμμετείχε στην απόβαση των συμμάχων.
Συμβολικά, ο Χάτον προσεδαφίστηκε στο ίδιο χωράφι που τον είχε υποδεχτεί, μαζί με τους συναδέλφους του της 13ης ταξιαρχίας αλεξιπτωτιστών, όταν μετείχε στο πρώτο κύμα των συμμαχικών στρατευμάτων που προσγειώθηκαν στο γαλλικό έδαφος, λίγο πριν από τα ξημερώματα της 6ης Ιουνίου 1944.

Για λόγους ασφαλείας, δεδομένης και της ηλικίας του, πήδηξε δεμένος με ένα μέλος των Κόκκινων Διαβόλων, του σώματος των βρετανών αλεξιπτωτιστών.

Ο βετεράνος και ο συνοδός του προσγειώθηκαν ακριβώς μπροστά στον πρίγκιπα Κάρολο, ο οποίος περίμενε να… ξελαχανιάσει ο 89χρονος για να του σφίξει το χέρι.

Ως επικεφαλής του τάγματος των αλεξιπτωτιστών, ο διάδοχος του βρετανικού θρόνου προΐσταται των τελετών προς τιμή των ανθρώπων που συμμετείχαν στο πρώτο κύμα της απόβασης, τη νύχτα της 5ης προς την 6η Ιουνίου.

Ο Χάτον πήδηξε στο πλαίσιο μιας επίδειξης στην οποία συμμετείχαν σχεδόν 300 αλεξιπτωτιστές από τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά και τη Γαλλία. Τα αλεξίπτωτά τους έκρυψαν τον ουρανό πάνω από το Ρανβίλ, το πρώτο χωριό της ηπειρωτικής Γαλλίας που απελευθερώθηκε από τους Συμμάχους το 1944.

Την ημέρα της απόβασης ήταν πολύ σκοτεινά, δεν βλέπαμε πού πηγαίναμε, αφηγήθηκε ο 89χρονους στους δημοσιογράφους.

«Ψιλόβρεχε και το φεγγάρι εμφανίστηκε ανάμεσα στα σύννεφα, ήταν σαν να μας καλωσορίζει στη Γαλλία» πρόσθεσε.

Όπως και οι συνάδελφοί του, ο Χάτον ήταν φορτωμένος με ένα σακίδιο βάρους 20 κιλών, κρεμασμένο από τα πόδια του και έπρεπε, μέσα στο σκοτάδι, να φροντίσει να αποφύγει να προσγειωθεί πάνω στους πασσάλους που ήταν στημένοι στα χωράφια.

Ο βετεράνος, που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε για άλλα 40 χρόνια στις ειδικές δυνάμεις της Ροδεσίας (νυν Ζιμπάμπουε), αρνήθηκε ότι αισθάνθηκε φόβο, τότε ή σήμερα. «Σε όλη μου τη ζωή, δεν φοβήθηκα ποτέ. Βλέπεις, είμαι ένας δύστροπος Σκωτσέζος» είπε.

Ο Χάτον τραυματίστηκε στις 22 Ιουνίου 1944 και μεταφέρθηκε στη Βρετανία για νοσηλεία. Αργότερα όμως επέστρεψε στην ηπειρωτική Ευρώπη και πολέμησε στην Ολλανδία.

Ένα εκατομμύριο ροδοπέταλα θα ράνουν την Παρασκευή το άγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη, με την ευκαιρία των εορτασμών της 70ής επετείου από την Απόβαση των συμμάχων στη Νορμανδία.

Στο νησί όπου βρίσκεται το άγαλμα θα οργανωθεί μια τελετή προς τιμή των αμερικανικών δυνάμεων που συμμετείχαν στην απόβαση, στις 6 Ιουνίου 1944.

Τεράστιες γαλλικές και αμερικανικές σημαίες θα υψωθούν στη βάση του αγάλματος από 130 μαθητές γαλλικών και αμερικανικών σχολείων της Νέας Υόρκης και του Νιου Τζέρσι, παρουσία βετεράνων πολέμου και κρατικών αξιωματούχων.

Το πρωί ένα σκάφος του πολεμικού ναυτικού, το La Fayette, θα καταπλεύσει στον κόλπο της Νέας Υόρκης, απέναντι από το άγαλμα της Ελευθερίας, το οποίο ήταν δώρο της Γαλλίας στις ΗΠΑ και εγκαινιάστηκε το 1886.

 

Νορμανδία: Οι ηγέτες των ισχυρών χωρών λοξοκοιτούν τον Πούτιν

• Τεταμένο κλίμα με φόντο την ουκρανική κρίση και το ρήγμα Δύσης-Μόσχας

ΤΟ ΒΗΜΑ:  06/06/2014 08:45 | ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:  06/06/2014 14:08

 

Πηγή: EPA/IAN LANGSDON

Στις τελετές για την 70η επέτειο της Απόβασης στη Νορμανδία, όλοι οι ηγέτες των ισχυρών χωρών που δίνουν το «παρών» στους εορτασμούς κοιτούν τον Πούτιν: Η ουκρανική κρίση και το ρήγμα μεταξύ Δύσης και Μόσχας καθορίζει το κλίμα στις συναντήσεις.

Χωρίς χειραψία και με «αυστηρά μηνύματα» συνομίλησε ο Κάμερον με τον Πούτιν πριν τους εορτασμούς ενώ ο Ολάντ είχε χρειαστεί να διοργανώσει ξεχωριστό δείπνο για τον ρώσο ομόλογό του στο Παρίσι, μετά το γεύμα με τον Μπαράκ Ομπάμα.

Ψυχρό ήταν το κλίμα και μεταξύ Μέρκελ και Πούτιν, οι οποίοι συναντήθηκαν την Παρασκευή στην Ντοβίλ. Σύμφωνα με αναφορές στα ΜΜΕ, οι δύο ηγέτες συζήτησαν σχέδιο για αποκλιμάκωση της κρίσης -κάτι που αρχικά δεν επιβεβαιώθηκε από την γερμανική κυβέρνηση.

Την Παρασκευή, στις ακτές της βόρειας Γαλλίας συρρέουν εκατοντάδες επισκέπτες και αρκετοί βετεράνοι. Το ενδιαφέρον θα στραφεί όμως σε όσα διαμειφθούν μεταξύ των ηγετών: Παρίστανται, μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο ρώσος πρόεδρος, ο βρετανός πρωθυπουργός (αλλά και η βασίλισσα Ελισάβετ), η γερμανίδα καγκελάριος και ο ρώσος πρόεδρος.

Μόλις την προηγούμενη ημέρα, η G7 -οι κυβερνήσεις δηλαδή των επτά ισχυρότερων δυτικών οικονομιών χωρίς τη Ρωσία- είχαν προειδοποιήσει τη Ρωσία με το ενδεχόμενο νέων κυρώσεων εάν δεν προχωρήσει σε κινήσεις αποκλιμάκωσης στην Ουκρανία.

Την παραμονή των εκδηλώσεων, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι και ο ρώσος ομόλογός του Σεργκέι Λαβρόφ είχαν συναντηθεί στο Παρίσι και εξέφρασαν την επιθυμία τους να συμβάλουν στην ειρήνη και τη σταθερότητα στην Ουκρανία.

Η επιχείρηση που καθόρισε την έκβαση του Β’ ΠΠ

Οι ηγέτες στις ομιλίες τους τίμησαν τους στρατιώτες που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της Απόβασης, υπογραμμίζοντας ότι η επιχείρηση συνέβαλε καθοριστικά στην έκβαση του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο «οικοδεσπότης» Φρανσουά Ολάντ αναφέρθηκε ιδιαίτερα όχι μόνο στους στρατιώτες αλλά και
κε στον ρόλο και τη θυσία των αμάχων της Νορμανδίας κατά την Απόβαση και τις μάχες που την ακολούθησαν.

«Θέλω σήμερα, στην 70ή επέτειο, οι τιμές που αποδίδει το έθνος να αποδοθούν σε όλους, πολίτες και στρατιώτες…Θέλω να αναγνωρισθεί ο ρόλος των Νορμανδών» δήλωσε κατά την ομιλία του μετά την κατάθεση στεφάνου ο Φρανσουά Ολάντ.

Είναι η πρώτη φορά που τιμώνται επισήμως οι 20.000 πολίτες που σκοτώθηκαν ανάμεσα στις 6 Ιουνίου 1944, όταν 130.000 στρατιώτες πραγματοποίησαν την απόβαση στις ακτές της Νορμανδίας και τις 22 Αυγούστου 1944, όταν τερματίσθηκαν οι μάχες στη Νορμανδία. Η περιοχή απελευθερώθηκε οριστικά στις 12 Σεπτεμβρίου.

«Αυτή η μάχη ήταν επίσης μάχη των πολιτών» είπε ο πρόεδρος της Γαλλίας αποτίοντας φόρο τιμής «σε ολόκληρες οικογένειες που γνώρισαν το χάος και τα πυρά των πολυβόλων».

Η Γαλλία «δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτό που οφείλει στις ΗΠΑ» είπε και πρόσθεσε: «Γιοργάζουμε σήμερα μια αξιομνημόνευτη ημερομηνία της ιστορίας μας, όπου οι δύο λαοί μας ενώθηκαν στην ίδια μάχη, αυτή της ελευθερίας».

Από την πλευρά του, ο Μπαράκ Οπάμα είπε στην ομιλία του: «Η διεκδίκηση της Αμερικής, η προσήλωσή μας στην ελευθερία, η διεκδίκησή μας για ισότητα, η διεκδίκησή μας για ελευθερία, για την εγγενή αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπινου όντος, αυτή η διεκδίκηση είναι γραμμένη με το αίμα αυτών των ακτών και θα διαρκέσει στην αιωνιότητα».

«Όμαχα Μπιτς. Νορμανδία. Ήταν το προγεφύρωμα της Δημοκρατίας» τόνισε ο Ομπάμα. «Από τη Δυτική Ευρώπη στην Ανατολική, από τη Νότια Αμερική στη Νοτιοανατολική Ασία, επί 70 χρόνια διαδόθηκαν δημοκρατικά κινήματα» πρόσθεσε. «Τίποτε απ’ αυτά δεν θα συνέβαινε χωρίς τους άνδρες που ήταν πρόθυμοι να δώσουν τη ζωή τους».

 

Το ναζιστικό παρελθόν της Audi και το στρατόπεδο Φλόσενμπεργκ

• Της καταλογίζουν μεγάλο μερίδιο «ηθικής ευθύνης» για τον θάνατο 4.500 ανθρώπων

ΤΟ ΒΗΜΑ:  06/06/2014

Στο στρατόπεδο συγκέντωσης στο Φλόσενμπεργκ πέθαναν πάνω από 4.500 αιχμάλωτοι-εργαζόμενοι της εταιρείας Auto Union, από την οποία προέκυψε η Audi

Η γνωστή αυτοκινητοβιομηχανία Audi χρηματοδότησε πρόσφατα έρευνα για να μάθει περισσότερα για το παρελθόν της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μελέτη, που έγινε από το ιστορικό τμήμα της γερμανικής εταιρείας του οποίου προΐσταται ο Μάρτιν Κουκόφσκι, σε συνεργασία με τον ιστορικό Ρούντολφ Βοκ από το Πανεπιστήμιο του Κέμνιτζ, καταλογίζει στην Auto Union – εταιρεία από την οποία προήλθε η Audi – μεγάλο μερίδιο «ηθικής ευθύνης» για τον θάνατο 4.500 ανθρώπων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Φλόσενμπεργκ.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που ήρθαν στη δημοσιότητα, η Auto Union χρησιμοποίησε για τις ανάγκες της περισσότερους από 20.000 εργάτες-σκλάβους. Οι στρατιώτες των Ες-Ες είχαν κατασκευάσει συνολικά επτά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, με περισσότερους από 3.700 κρατουμένους. Το 25% εξ αυτών ήταν Εβραίοι. Αλλοι 16.500 άνθρωποι εργάζονταν υπό τις διαταγές των Ες-Ες στα εργοστάσια της Auto Union στο Τσβίκαου και στο Κέμνιτζ της Σαξονίας. Οπως σημειώνεται στην έρευνα, σε ένα από τα επτά στρατόπεδα εργασίας, στο Λάιτμεριτς, εργάστηκαν 4.500 κρατούμενοι οι οποίοι κατόπιν εξοντώθηκαν στο Φλόσενμπεργκ, με την Auto Union να φέρει ακέραια την ηθική ευθύνη για τον θάνατό τους. Επίσης, ο δρ Ρίτσαρντ Μπρουν, ο ιδρυτής της Auto Union, είχε ισχυρές διασυνδέσεις με την ηγεσία των ναζιστών έχοντας τιμηθεί για την «προσφορά» του στο ρατσιστικό και μιλιταριστικό καθεστώς, λίγο μετά την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1939.

Καθόλου «μοναδική» η περίπτωση της Audi

Τα στοιχεία της έρευνας που έχει τον τίτλο «Πολεμική οικονομία και εργατική χρήση από την Auto Union στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο» βασίζεται κυρίως σε υλικό το οποίο βρισκόταν στα χέρια του καθεστώτος της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Η ηγεσία της Audi κάνει λόγο για «σοκ» από την αποκάλυψη όλων αυτών των στοιχείων και εξετάζει την παροχή αποζημίωσης στα θύματά της που βρίσκονται ακόμη στη ζωή.

Daimler, Porsche, VW και BMW είναι μερικές από τις γερμανικές εταιρείες που στήριξαν τον ναζισμό στη Γερμανία, με την τελευταία να υπήρξε βασικός προμηθευτής του ναζιστικού κράτους επί Αδόλφου Χίτλερ. Τη σκοτεινή εκείνη εποχή η BMW προσανατολίστηκε στη μαζική κατασκευή κινητήρων αεροσκαφών για τη Λουφτβάφε, ενώ διέκοψε την παραγωγή πολιτικών αυτοκινήτων και προσανατόλισε την παραγωγή δικύκλων και τρικύκλων (με καλάθι στο πλάι) μοτοσικλετών στα μοντέλα ΒΜW R12 και BMW R75 για τη Βέρμαχτ. Ως το 1945 κατασκευάστηκαν περίπου 30.000 κινητήρες πολεμικών αεροπλάνων, όγκος τεράστιος, έργο που έγινε πραγματικότητα με την καταναγκαστική εργασία χιλιάδων εργατών-σκλάβων, κυρίως φυλακισμένων από τα ναζιστικά στρατόπεδα. Στα τέλη του πολέμου το 50% των «εργαζομένων» της BMW ήταν ξένοι αιχμάλωτοι, μια απάνθρωπη «προσφορά» των ναζιστών στη βαυαρική βιομηχανία.

Αίμα και αντίσταση στην κατοχική Αθήνα

Αξίζει να υπενθυμίσουμε στους νεότερους τη μεγαλειώδη ειρηνική αντίσταση του λαού της Αθήνας, την άνοιξη του 1943, στα σχέδια των κατακτητών να μετατρέψουν χιλιάδες Ελληνες σε εργάτες-σκλάβους. Τη σχετική απόφαση ανέλαβαν να υλοποιήσουν ο δωσίλογος κατοχικός πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος και ο υπουργός Εργασίας Νικόλας Καλύβας, με το διαβόητο διάταγμα «περί υποχρεωτικής εργασίας του αστικού πληθυσμού της Ελλάδος». Οι Γερμανοί έπνιξαν στο αίμα τις μαζικές καθημερινές διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων στο κέντρο της πρωτεύουσας, πυροβόλησαν και σκότωσαν δεκάδες ανθρώπους, αλλά στο τέλος αναγκάστηκαν να ακυρώσουν την «επιστράτευση». Ο ανοικτά ναζιστής Λογοθετόπουλος διέφυγε στη Γερμανία όπου και συνελήφθη από τους Αμερικανούς. Δικάστηκε στην Ελλάδα αλλά έμεινε στη φυλακή μόνον πέντε χρόνια. Τον Καλύβα, μεταμεληθέντα πρώην κομμουνιστή και συνδικαλιστή, τον εκτέλεσε το 1944 απόσπασμα ενόπλων της παραστρατιωτικής οργάνωσης ΟΠΛΑ του ΚΚΕ.